အဖြဲ ့ခ်ဳပ္ႀကီး ဘာေၾကာင့္ရပ္တည္ေနႏုိင္တာလဲ
အႏွစ္ (၂၀) ခရီးမွာ အဖြဲ ့ခ်ဳပ္ႀကီးဟာ ဘာျဖစ္လုိ႔ မားမားမတ္မတ္ရပ္တည္ေနႏုိင္ ေအာင္ရွိေနသလဲ ဆုိတဲ့အေျဖကုိ ပထမဦးဆုံးရွာၾကည့္ဖုိ႔လုိပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္ က်ေနာ္တုိ႔အဖြဲ႕ခ်ဳပ္ႀကီးဟာ ဒီေလာက္ေတာင္မွ အတုိက္အခံေတြ ၾကားထဲမွာ ရွင္သန္ရပ္တည္ေနခဲ့သလဲဆုိလုိ႔ရွိရင္ အဓိကပဓာနက်တာကေတာ့ ယုံၾကည္မႈပဲျဖစ္တယ္။
အဲဒီေတာ့ ဘယ္လုိယုံၾကည္မႈေတြလဲ။
ပထမအခ်က္ကေတာ့ အဖြဲ ့ခ်ဳပ္ေခါင္းေဆာင္မ်ားကုိ ယုံၾကည္မႈ၊ ဒုတိယအခ်က္ကေတာ့ အဖြဲ႕ခ်ဳပ္က ခ်မွတ္ထားတဲ့မူ၀ါဒေတြကုိ ယုံၾကည္မႈနဲ႔ တတိယေနာက္ဆုံးအခ်က္ကေတာ့ အဖြဲ ့ခ်ဳပ္အဖြဲ႕၀င္ေတြဟာ မိမိတုိ႔ကုိယ္မိမိတုိ႔ ယုံၾကည္မႈဆုိတဲ့ ယုံၾကည္မႈသုံးမ်ိဳးေၾကာင့္သာ က်ေနာ္တုိ႔ဟာ ရပ္တည္ႏုိင္ခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ အဖြဲ႕ခ်ဳပ္ေခါင္းေဆာင္မ်ားကုိ ဘာေၾကာင့္ယုံၾကည္ရသလဲဆုိလုိ႔ရွိရင္ အဖြဲ႕ခ်ဳပ္ေခါင္းေဆာင္မ်ားဟာ ျမန္မာျပည္သူေတြကုိ လူအခြင့္အေရးေတြ ျပည့္၀တဲ့ ဒီမုိကေရစီလူ႔ေဘာင္ကုိေရာက္ေအာင္ ေခၚေဆာင္သြားမယ္ဆုိၿပီးေတာ့ ေခါင္းေဆာင္မႈကု္ိ စဥ္ဆက္မျပတ္ထူေထာင္ၿပီးေတာ့ကာ ႀကံေဆာင္ခဲ့တာကုိ ခင္ဗ်ားတုိ႔ေတြ ့ရမွာျဖစ္တယ္။
ဒုတိယအခ်က္ကေတာ့ အဖြဲ႕ခ်ဳပ္ႀကီးက ခ်မွတ္ထားတဲ့မူ၀ါဒေတြျဖစ္တဲ့ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ အာဏာရွင္ စနစ္ခ်ဳပ္ၿငိမ္းၿပီးေတာ့ကာ ဒီမုိကေရစီစနစ္သာ ထြန္းကားျပန္႔ပြားရမယ္ဆုိၿပီးေတာ့ကာ ခ်မွတ္ထားတဲ့ လမ္းစဥ္အတုိင္းပဲ ေရြးေကာက္ပြဲေတြ ၿပီးတဲ့အခါမွာလည္းပဲ အဖြဲ႕ခ်ဳပ္ႀကီးဟာ ႀကံ့ႀကံ့ခံကာ မူေဘာင္ေပၚကေန တျပားမွမေလွ်ာ့ဘဲ ရပ္တည္ေနတာကုိလည္း ခင္ဗ်ားတုိ႔ ေတြ ့ျမင္ေနၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။
တတိယေနာက္ဆုံးအခ်က္က ဘာလဲဆုိလုိ႔ရွိရင္ မိမိတုိ႔အေပၚ မိမိတုိ႔ယုံၾကည္မႈ၊ ငါတုိ႔ဟာ အခုနက ေျပာတဲ့ အခ်က္ႏွစ္ခ်က္အေပၚမွာ ယုံၾကည္ထားတဲ့ဟာျဖင့္ရင္ အဲဒီအခ်က္ေတြကို ငါတုိ႔ဟာ မလႊဲမေသြယုံၾကည္ၿပီးေတာ့ မိမိတုိ႔ရဲ႕ ႏုိင္ငံေရးသိကၡာ၊ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ ယုံၾကည္ျခင္းဆုိတဲ့အရာေတြကုိ တန္ဖုိးထားၿပီးေတာ့ကာ ရွိေနတဲ့အတြက္ေၾကာင့္မုိ႔လုိ႔ ဒါသည္ပင္ က်ေနာ္တုိ႔ အဖြဲ႕ခ်ဳပ္ႀကီး မားမားမတ္မတ္ရပ္ေနႏုိင္တယ္ဆုိတာကုိ အထင္အရွားေတြ ့ျမင္ရပါလိမ့္မယ္။
အဲဒီေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔အဖြဲ႕ခ်ဳပ္ႀကီးဟာ ေလွ်ာက္လွမ္းခဲ့ရတဲ့ အႏွစ္ (၂၀) ခရီးဟာ အင္မတန္မွ ခက္ခဲ ၾကမ္းတမ္းတဲ့လမ္းကုိ ျဖတ္ေက်ာ္လာခဲ့ရတယ္ဆုိတာကုိလည္း ေတြ ့ရမွာျဖစ္တယ္။ ညအခါမွာ ဘယ္အခ်ိန္ တံခါးလာေခါက္မလဲဆုိတဲ့ ဘ၀ေတြကုိျဖတ္သန္းၿပီးေတာ့ကာ မိသားစုေတြရဲ႕ မ်က္ရည္၊ ေသြးေတြ၊ ေခၽြးေတြနဲ႔ ေလွ်ာက္လွမ္းခဲ့ရတယ္ဆုိတာကုိလည္း ခင္ဗ်ားတုိ႔သိပါတယ္။ အဲဒီလုိ ေလွ်ာက္လွမ္းခဲ့ရတဲ့ ျပည္သူေတြဟာ ျပည္သူေတြအတြက္ ေလွ်ာက္လွမ္းခဲ့ရတဲ့အဖြဲ႕ခ်ဳပ္ႀကီးဟာ ဒုတိယလြတ္လပ္ေရးလုိ႔ေခၚရမွာျဖစ္တဲ့ လူ႔အခြင့္ေရးနဲ႔ ဒီမုိကေရစီေရးလမ္းေၾကာင္းကုိ က်ေနာ္တုိ႔ဟာ ဆက္ၿပီးေတာ့ ေလွ်ာက္ေနရတာျဖစ္ပါတယ္။
ျပည္သူေတြလြတ္လပ္ၿပီလား
အဲဒီေတာ့ ေလွ်ာက္ခဲ့တဲ့အခါမွာလည္း ျပည္သူေတြဟာ လြတ္လပ္ေရးရၿပီလား၊ မရေသးဘူးလား ဆုိတာ ထပ္ၿပီးေတာ့ သုံးသပ္ဖုိ႔လုိလာပါတယ္။ သမုိင္းကုိျပန္ၾကည့္မယ္ဆုိရင္ သက္ဦးဆံပုိင္စနစ္ေတြမွာ ရွင္ဘုရင္ေတြဟာ သူတုိ႔ကုိ ဘုရားသခင္ကေပးထားတဲ့ အာဏာနဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္တယ္ ဆုိၿပီးေတာ့ကာ သားစဥ္ေျမးဆက္အုပ္ခ်ဳပ္ၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ အာဏာနဲ႔အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ေခတ္ေတြမွာေတာ့ အာဏာတရပ္ရပ္ကုိ ေနာက္ခံျပဳၿပီးေတာ့ကာ အာဏာကုလားထုိင္ေပၚက သူတုိ႔သက္တမ္း မကုန္မခ်င္း အာဏာကုိ လက္မလႊတ္ဘူး ဆုိတာကုိ ေတြ ့ရမွာျဖစ္တယ္။
ဒီမုိကေရစီစနစ္ဆုိ္တာကေတာ့ ဒါမ်ိဳးမဟုတ္ပါဘူး။ ဒီမုိကေရစီစနစ္ဆုိတာဟာ ကုိယ္သာ လွ်င္အရွင္သခင္၊ မိမိသာလွ်င္ မိမိတုိ႔ရဲ႕ အရွင္သခင္ျဖစ္သကဲ့သုိ႔ အုပ္ခ်ဳပ္ခံျပည္သူမဟုတ္ဘဲနဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္သူသာ ျဖစ္တယ္ဆုိတာကုိ ေတြ ့ၾကမွာျဖစ္ပါတယ္။ ဘယ္လုိသိၾကသလဲ……? ဒီမုိကေရစီစနစ္ဆုိတာဟာ ျပည္သူေတြက၊ ျပည္သူေတြထဲက ျပည္သူေတြကုိ ျပည္သူေတြကုိယ္တုိင္ ေရြးခ်ယ္တင္ေျမႇာက္ၿပီးေတာ့ အဲဒီလုိေရြးေကာက္ခံထားရတဲ့ ျပည္သူေတြက မိမိတုိ႔ကုိ ေရြးေကာက္တင္ေျမႇာက္လုိက္တဲ့ျပည္သူေတြက္ုိ ကုိယ္စားျပဳတဲ့စနစ္နဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့စနစ္ဟာဆုိလုိ႔ရွိရင္ ျပည္သူ႔အုပ္ခ်ဳပ္ေရးစနစ္၊ တနည္းအားျဖင့္ စစ္မွန္တဲ့ဒီမုိကေရစီစနစ္ပဲျဖစ္ပါတယ္။
က်ေနာ္တုိ႔ဟာ အဲဒီလုိစစ္မွန္တဲ့ ဒီမုိကေရစီကုိသြားတဲ့ေနရာမယ္ က်ေနာ္တုိ႔အေနနဲ႔ လူ႕အခြင့္အေရးနဲ႔ လြတ္လပ္ခြင့္ေတြ၊ ႏုိင္ငံသားအခြင့္အေရးနဲ႔ ႏုိင္ငံသားေတြရဲ႕ ရပုိင္ခြင့္ေတြကုိ ရယူသင့္တဲ့အရာေတြ ျဖစ္တယ္ဆုိတာကုိ ခံယူမွသာလွ်င္ လြတ္လပ္ေရးရဲ႕ အရသာကုိခံစားၾကရမွာ ျဖစ္တယ္။
လြတ္လပ္ေရးအရသာဆုိတာ
အဲဒီေတာ့ လြတ္လပ္ေရးရဲ႕ အရသာဟာဘာလဲလုိ႔ က်ေနာ့္ကုိထပ္ၿပီးေမးမယ္ဆုိရင္ အေျဖကေတာ့ လြတ္လပ္ေရးရဲ႕ အရသာဟာ ၿငိမ္းခ်မ္းျခင္း၊ ညီၫြတ္ျခင္း၊ တရားမွ်တျခင္းနဲ႔ သာယာ၀ေျပာျခင္းဆုိတဲ့ အခ်က္ေတြပါ၀င္မွသာ လြတ္လပ္ေရးရဲ႕ အရသာျဖစ္ပါတယ္။ လြတ္လပ္ေရးအရသာကုိ ျပည္သူေတြအေနနဲ႔ ခံစားခ်င္တယ္ဆုိလုိ႔ရွိရင္ က်ေနာ္တုိ႔ ျပည္သူေတြကုိ ႐ုိက္သြင္းထားတဲ့အရာေတြကုိ ႐ုိက္ခ်ိဳးပစ္ဖုိ႔လုိပါတယ္။ ဥပမာအားျဖင့္ အဂၤလ္ိပ္လုိ individualism လုိ႔ေခၚတဲ့ ပုဂၢလိက၀ါဒဆုိတာဟာ တဦးတေယာက္ခ်င္းကေနၿပီး ေတာ့ကာ အားလုံးကုိ လႊမ္းၿခဳံၿပီးေတာ့ လုပ္မယ္ဆုိတဲ့၀ါဒ၊ တဦးခ်င္းလြတ္လပ္ခြင့္ေဘးကျပည္သူေတြကုိ မၾကည့္ဘဲနဲ႔ ေဆာင္ရြက္ခြင့္ရွိတယ္ဆုိတဲ့ ၀ါဒဆုိၿပီးေတာ့ အဲဒီလုိပညာေပးတဲ့အခ်ိန္အခါကုိ ေရာက္ေနတဲ့ အခ်ိန္အခါ ျဖစ္ပါတယ္။
တခါ တဖက္ကုိျပန္ၾကည့္မယ္ဆုိလုိ႔ရွိရင္လည္း ဘာကုိေတြ႕ရသလဲဆုိလုိ႔ရွိရင္ တဦးခ်င္း၀ါဒဆုိတာ အမွန္မွာေတာ့ ပုဂၢိက၀ါဒမဟုတ္ပါဘူး။ တဦးခ်င္းတာ၀န္ယူတဲ့ ၀ါဒပဲျဖစ္တယ္။ တဦးခ်င္း တာ၀န္ယူတဲ့၀ါဒနဲ႔သာလွ်င္ လူထုအေျချပဳ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းကုိ ထူေထာင္ႏုိင္မွသာလွ်င္ ဒီမုိကေရစီစနစ္ကုိ ေရာက္မွာအမွန္ပဲျဖစ္တယ္။
ေနာက္ၿပီးေတာ့ အမ်ားစုအက်ိဳးကု္ိ ေဆာင္က်ဥ္းတဲ့ အဖြဲ႕အစည္းဆုိတာဟာ ဥပမာေပးရရင္ ဘာနဲ႔တူသလဲ ဆုိေတာ့ ပုရြက္ဆိတ္ေတြရဲ႕ အစုအဖြဲ႕ေတြနဲ႔ တူပါတယ္။ ပုရြက္ဆိတ္ေတြရဲ႕ အစုအဖြဲ႕ဟာ ၾကည့္မယ္ဆုိရင္ေတာ့ အင္မတန္မွ ဟန္က်ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မိမိတုိ႔မႀကံဳဖူးတဲ့ အေျခအေနတရပ္ကုိ္ ေတြ႕မယ္ဆုိုလုိ႔ရွိရင္ ေရွ႕ဆက္တုိးဖုိ႔ရာ မရွိေတာ့ဘဲ တန္႔ေနတာကုိ ခင္ဗ်ားတုိ႔ ေတြ႕ရမွာျဖစ္တယ္။ ဒီမုိကေရစီစနစ္ဆုိတာ ဒါမ်ိဳးမဟုတ္ပါဘူး။ ဒီမုိကေရစီစနစ္မွာ တဦးခ်င္း တာ၀န္ယူၿပီးေတာ့ တဦးခ်င္းကေနၿပီး တာ၀န္ယူေဖာ္ေဆာင္မွ သာလွ်င္ အဲဒီလုိစိတ္ဓာတ္နဲ႔ သြားမွသာလွ်င္ ဒီမုိကေရစီ လူ႔ေဘာင္ကုိ သြားႏုိင္မယ္ဆုိတာကုိ ခင္ဗ်ားတုိ႔ ျမင္ရလိမ့္မယ္လုိ႔ ေျပာခ်င္ပါတယ္။
ျပည္သူဆုိတာဘာလဲ
အဲဒီေတာ့ျပည္သူဆုိတာဘာလဲ။ ျပည္သူဆုိတာကုိ က်ေနာ္တုိ႔ အဓိပၸယ္ဖြင့္မယ္ဆုိရင္ အခုနက က်ေနာ္ ေျပာခဲ့တဲ့ က်ေနာ္တုိ႔ ျမန္မာျပည္သူေတြဟာ လြတ္လပ္ေရးရၿပီလား။ ျပန္ၾကည့္မယ္ဆုိလုိ႔ရွိရင္ ေခတ္အဆက္ဆက္မွာ ရွိလာခဲ့တဲ့ ျပည္သူေတြဟာ ေခတ္အဆက္ဆက္မွာ အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ျပည္သူေတြသာ လြတ္လပ္ေရးရၿပီးေတာ့ အုပ္ခ်ဳပ္ခံျပည္သူေတြကေတာ့ လြတ္လပ္ေရးမရေသးဘူးဆုိတာကုိ ေတြ႕ရမွာျဖစ္တယ္။ လြတ္လပ္ေရး လမ္းေၾကာင္းေပၚမွာ လြတ္လပ္ေရးလမ္းစေပ်ာက္ေနတဲ့ ျပည္သူေတြအျဖစ္ကုိ ခင္ဗ်ားတုိ႔ ေတြ ့ရမွာျဖစ္တယ္။
ဘာေၾကာင့္ ဒီလုိ က်ေနာ္ေျပာရသလဲဆုိလုိ႔ရွိရင္ ျပည္သူေတြရဲ႕ အဓိပၸာယ္ကုိ ဖြင့္ဖုိ႔လုိပါတယ္။
ျပည္သူဆုိတာဘာလဲ။ ျပည္သူဆုိတာဟာ သတ္မွတ္ထားတဲ့ အပုိင္းအျခားေတြေပၚမွာသာ ႏွစ္ပရိေစၦဒၾကာျမင့္စြာ အတူတကြ ေနထုိင္ၿပီးေတာ့ကာ၊ အက်ိဳးစီးပြားျခင္းဆက္စပ္ေနတဲ့ လူအစုအေ၀းကုိ ျပည္သူလုိ႔ ေခၚပါတယ္။ အဲဒီျပည္သူလုိ႔ ေခၚတဲ့လူအစုအေ၀းႀကီးဟာ လူမ်ိဳးႏြယ္စုတခုလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္၊ လူမ်ိဳးႏြယ္စုေတြ ေပါင္းစည္းထားတဲ့ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းႀကီးတခုလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတုိ႔ေတြဟာ အခုနက ေျပာခဲ့သ လုိပဲ တေျမထဲေန တေရထဲေသာက္ၿပီးေတာ့ကာ အက်ိဳးစီးပြားျခင္းဆက္စပ္ေနသူေတြကုိ ျပည္သူလုိ႔ ေခၚရမွာျဖစ္တယ္။
ေနာက္တခုက ႏုိင္ငံေတာ္ဆုိတဲ့ကိစၥပါ။ ႏုိင္ငံေတာ္ဆုိတာ အစုိးရမဟုတ္ပါဘူး။ ႏုိင္ငံေတာ္ကုိ ေခၚေ၀ၚသတ္မွတ္မယ္ ဆုိလုိ႔ရွိရင္ အခ်က္ေလးခ်က္ျပည့္စုံမွ သတ္မွတ္လုိ ့ရပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ ပုဂၢဳိလ္ေတြက ႏုိင္ငံေတာ္ဆုိတာ အစုိးရပဲ၊ အစုိးရသာလွ်င္ ႏုိင္ငံေတာ္ပဲ၊ မင္းဆုိရင္ ေၾကာက္ရမွာပဲ၊ အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြက အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ အလုပ္ကုိလုပ္လိမ့္မယ္၊ ႏုိင္ငံေရးသမားေတြက ႏုိင္ငံေရးအလုပ္ကုိ လုပ္လိမ့္မယ္၊ ငါတုိ႔နဲ႔ မဆုိင္ဘူးဆုိတဲ့ စိတ္ဓာတ္ေတြကုိ ဖယ္ရွားမွသာလွ်င္ ကုိယ္သာလွ်င္ အရွင္သခင္ျဖစ္တယ္ဆုိတဲ့ဘ၀ကုိ ေရာက္ၾကပါလိမ့္မယ္လုိ႔ ေျပာခ်င္ပါတယ္။
အခု က်ေနာ္ေျပာတဲ့အထဲမွာ ႏုိင္ငံေတာ္ဆုိတဲ့အထဲမွာ နုိင္ငံေတာ္ျဖစ္တာနဲ႔ တၿပိဳင္တည္း ျပည္သူသာႏုိင္ငံေတာ္၊ ႏုိင္ငံေတာ္သည္ ျပည္သူသာျဖစ္သြားၿပီ။ ႏုိင္ငံသားျပည္သူေတြအဖုိ႔မွာ သူတုိ႔ေတြ ရပုိင္ခြင့္ရွိတဲ့လူ႔အခြင့္အေရး၊ ႏုိင္ငံသားပုိင္ခြင့္အေနနဲ႔ အေျခခံအခြင့္အေရး ဥပမာအားျဖင့္ အေျခခံဥပေဒမွာပါတဲ့ (constitutional right) လုိ႔ ေခၚတဲ့ လြတ္လပ္စြာေျပာဆုိခြင့္၊ လြတ္လပ္စြာစည္း႐ုံးလႈပ္ရွားခြင့္၊ လြတ္လပ္စြာ ကူးသန္းေရာင္း၀ယ္ခြင့္၊ ဘာသာေရးလြတ္လပ္ခြင့္၊ ေနာက္ၿပီးေတာ့ လြတ္လပ္စြာပုဂၢလိကပုိင္ဆုိင္ခြင့္ေတြကုိ အကာအကြယ္ေပးပုိင္ခြင့္ကုိ ရရွိမွသာလွ်င္ အဲဒီျပည္သူေတြဟာ လြတ္လပ္ေရးရမွာျဖစ္တယ္။ လြတ္လပ္ေရးအရသာကုိ ခံစားရရွိၾကမွာ ျဖစ္တယ္။
အခ်ဳပ္အျခာအာဏာကုိ ဘယ္သူပုိင္သလဲ
ျပည္သူဆုိတဲ့အဓိပၸာယ္ကုိ ေျပာၿပီးတဲ့အခါမွာ လြတ္လပ္ေရးအေၾကာင္းကုိဆက္ၿပီး ေျပာရပါမယ္။ လြတ္လပ္ေရးကုိ ေျပာမယ္ဆုိလုိ႔ရွိရင္ ေရွးပေ၀သဏီကစၿပီးေတာ့ အုပ္ခ်ဳပ္လာခဲ့တဲ့ ရွင္ဘုရင္ေတြ ေခတ္ကစၿပီးေတာ့ လြတ္လပ္ေရးကုိ စေျပာရပါမယ္။ နယ္ခ်ဲ႕ေတြဟာ ျမန္မာသီေပါဘုရင္ဆီကေနၿပီး အခ်ဳပ္အျခာအာဏာကုိ သိမ္းယူသြားတဲ့အခါမွာ ဘယ္သူ႔အခ်ဳပ္အျခာအာဏာလဲ၊ ဘယ္သူပုိင္တဲ့ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာလဲ ျပန္ၾကည့္မယ္ဆုိလုိ႔ရွိရင္ အမွန္စင္စစ္ကေတာ့ အဲဒီအခ်ဳပ္အျခာအာဏာဆုိတာဟာ ရွင္ဘုရင္ပုိင္တဲ့ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာသာျဖစ္တယ္။ အထက္ျမန္မာႏုိင္ငံကုိ ႏွစ္ေပါင္းေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္ၾကာ သိမ္းၿပီးေတာ့ကာ ေအာက္ျမန္မာႏုိင္ငံကုိ ႏွစ္ေပါင္းတစ္ရာေက်ာ္သိမ္းၿပီးတဲ့အခါမယ္ ျပန္ၿပီးေတာ့ လြတ္လပ္ေရးရတဲ့အခါမွာ ျပည္သူေတြကုိ ကုိယ္စားျပဳတဲ့၊ ျပည္သူေတြတင္ေျမာက္ထားတဲ့ အစုိးရထံ လြတ္လပ္ေရးကုိ ျပန္အပ္ႏွင္းတယ္ဆုိတဲ့အတြက္ေၾကာင့္မုိ႔ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာဆုိတာ ျပည္သူေတြ ပုိင္ဆုိင္တဲ့အရာျဖစ္တယ္။ လြတ္လပ္ေရးဆုိတာ ဘာလဲဆုိလုိ႔ရွိရင္ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာဟာ လြတ္လပ္ေေရးပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာကုိ ရ႐ုံနဲ ့က်ေနာ္တုိ႔ လြတ္လပ္ၿပီလားလုိ႔ ေမးလုိ႔ရွိရင္ မလြတ္ လပ္ႏုိင္ဘူးလုိ႔ပဲ ေျပာရမွာျဖစ္တယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲ။ အုပ္ခ်ဳပ္သူအဆက္ဆက္ေတြဟာ ႏုိင္ငံ ေရးငါတေကာေကာၿပီးေတာ့ ေဆာင္ရြက္သြားခဲ့ၾကတာေၾကာင့္မုိ႔လုိ႔ု ျပည္သူေတြဟာ လြတ္လပ္ေရးအရသာကုိ မရခဲ့ၾကဘူး။
အႏွစ္ (၆၀) လြတ္လပ္ေရးခရီးကုိ ျပန္ၾကည့္မယ္ဆုိလုိ႔ရွိရင္ ပါလီမန္ဒီမုိ ကေရစီေခတ္မွာ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာလြတ္လပ္ခြင့္ကုိ္ ေတာ့ရခဲ့တယ္။ ျပည္သူေတြဟာ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာကုိ သူတုိ႔ဆီကေန တုိက္႐ုိက္သက္ဆင္းခြင့္ရွိတယ္ဆုိတဲ့ အခ်က္ကုိသာရခဲ့ၿပီးေတာ့ကာ တုိင္းရင္းသားျပည္သူတရပ္လုံးရဲ႕ ကုိယ္ပုိင္ျပ႒ာန္းခြင့္ကုိၾကည့္တဲ့အခါမယ္၊ ဒီႏုိင္ငံ မွာ စစ္မီးႀကီးထေတာက္ေလာင္ၿပီးေတာ့ကာ အမ်ိဳးသားညီၫြတ္ေရးႀကီး ပ်က္ယြင္းခဲ့ရတယ္။ ျပည္သူေတြကေတာ့ မဲေပးၿပီးေတာ့ တာ၀န္ေက်ခဲ့ေပမယ့္ အစုိးရအဆက္ဆက္ဟာ အမ်ိဳးသားညီၫြတ္ေရးကုိ ရေအာင္မလုပ္ႏုိင္ခဲ့ၾကဘူး။ ဆုိရွယ္လစ္ေခတ္ကုိေရာက္တဲ့အခါမွာ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာဆုိတာဟာ ပါတီပုိင္ျဖစ္တယ္။ ျပည္သူေတြကုိ္ ပုံစံခြက္ႏုိင္ငံေရးသေဘာမ်ိဳး ခ်ဳပ္ၿပီးေတာ့လုပ္ကုိင္ခဲ့တဲ့အခါမွာ ျပည္သူေတြရဲ႕ လြတ္လပ္ခြင့္ေတြဟာလည္း ေမွးမွိန္ေပ်ာက္ကြယ္ခဲ့ရတယ္။ အာဏာသိမ္းခံထားရတဲ့အေျခအေနမွာေတာ့ အထူးေျပာစရာ မရွိေတာ့ပါဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိလုိ႔ရွိရင္ အာဏာသိမ္းခံထားရတဲ့ျပည္သူေတြဟာ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ ပါလီမန္ ဒီမုိကေရစီစနစ္၊ ဆုိရွယ္လစ္စနစ္၊ အာဏာသိမ္းထားတဲ့စနစ္ကုိ ျပန္ၾကည့္မယ္ဆုိလုိ႔ရွိရင္ ျပည္သူေတြဟာ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာကုိ အစုိးရကသာပုိင္ၿပီး ျပည္သူေတြရဲ႕ လြတ္လပ္ခြင့္ဆုိတာ ဘယ္လုိမွမေတြ႕ရ မျမင္ရတဲ့ အျပင္ အေျခခံဥပေဒေတာင္မွမရွိတဲ့အခါ ျပည္သူေတြရဲ႕ လြတ္လပ္ခြင့္ဆုိတာလည္း မရွိခဲ့ပါဘူး။
က်ေနာ္တုိ႔ျပည္သူေတြဟာ ႏုိင္ငံေရးလြတ္လပ္မႈနဲ႔ လူ႔အခြင့္ေေရးေတြကုိ လုိခ်င္တယ္ဆုိလုိ႔ရွိရင္ အေတြးအေခၚ အယူအဆေတြကို ေျပာင္းပစ္ဖုိ႔လုိပါတယ္။ မိမိတုိ႔ပုိင္ခြင့္ေတြကုိ မိမိတုိ႔ရယူႏုိင္တဲ့ စိတ္ဓာတ္ေတြကုိ ေမြးျမဴဖုိ႔လုိပါတယ္။ ႏုိင္ငံေရးဟာ ငါတုိ႔နဲ႔မဆုိင္ဘူး၊ အျခားသူေတြ လုပ္လိမ့္မယ္ဆုိၿပီးေတာ့ ေနလုိ႔ရွိရင္ လြတ္လပ္တဲ့ႏုိင္ငံေရးဘ၀ကုိမရဘဲ အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့လူေတြရဲ႕ လက္ထဲမွာပဲ လြတ္လပ္ေရးဟာ ရွိေနမွာျဖစ္တယ္။ ျပည္သူေတြကေတာ့ ဒုံရင္းက ဒုံရင္းပဲျဖစ္မွာပဲ။
ဒါေၾကာင့္မုိ႔လုိ႔ လြတ္လပ္ေရးကုိ ရခ်င္တယ္ဆုိလုိ႔ရွိရင္ နံပါတ္တစ္အခ်က္ကေတာ့ အခ်ဳပ္အျခာ အာဏာကုိ ျပည္သူေတြ တလုံးတခဲတည္း ပုိင္ၿပီးေတာ့ အဲဒီအခ်ဳပ္အျခာအာဏာဟာ ျပည္သူေတြထံကေန တုိက္႐ုိက္ သက္ဆင္းနုိင္မွသာ၊ ဒါ့အျပင္မိမိတုိ႔ရဲ႕ ရပုိင္ခြင့္ေတြကုိလည္း ရယူဖုိ႔လုိပါ တယ္။ ဒုတိယအခ်က္ကေတာ့ ႏုိင္ငံေရးလြတ္လပ္ခြင့္ပါ။ ႏုိင္ငံေရးလြတ္လပ္ခြင့္ရွိၿပီးေတာ့ လူအမ်ားပါ၀င္ႏုိင္တဲ့ ႏုိင္ငံေရးစနစ္မ်ိဳးကုိ က်ေနာ္တုိ႔က ေတာင္းဆုိဖုိ႔လုိပါတယ္။ တတိယအခ်က္ကေတာ့ ခုနကေျပာတဲ့ အေျခခံဥပေဒဆုိင္ရာ ပုိင္ခြင့္ ထဲမွာပါတဲ့ လူ႕အခြင့္အေရးနဲ႔ ခံစားပုိင္ခြင့္ေတြကုိ ဒါေတြကုိ အာမခံတဲ့အေျခအေနကုိ ေရာက္ရွိမွသာလွ်င္ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာ လြတ္လပ္ခြင့္နဲ႔ ႏုိင္ငံေရးလြတ္လပ္ခြင့္ေတြ ျပည့္စုံမွသာ အဲဒီနုိင္ငံဟာ လြတ္လပ္ေရးရဲ႕ အႏွစ္အရသာနဲ႔ ျပည့္စုံတဲ့ နုိင္ငံျဖစ္တယ္လုိ႔ ေျပာလုိ႔ရမွာျဖစ္ပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္မုိ႔လုိ႔ ႏုိင္ငံေရးဆုိတာ တုိင္းျပည္ရဲ႕နုိင္ငံေရးဆုိတာ အဲဒီတုိင္းျပည္နုိင္ငံတ၀န္းလုံးရဲ႕ နုိင္ငံေရးျဖစ္ပါတယ္။ ႏုိင္ငံေရးကုိ စိတ္မ၀င္စားဘူး၊ ပစ္ပယ္မယ္ဆုိရင္ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ တေတြဟာ ေမွ်ာ္မွန္းတဲ့ ပန္းတုိင္ကုိပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ခရီးကုိပဲျဖစ္ျဖစ္ လြယ္လြယ္နဲ႔ေရာက္မွာမဟုတ္ဘူးဆုိတာကုိေတာ့ က်ေနာ္ဒီေနရာကေန ေျပာခ်င္ပါတယ္။
နိဂုံးခ်ဳပ္အေနနဲ႔ေျပာရမယ္ဆုိလုိ႔ရွိရင္ ၁၉၄၈ ခုႏွစ္လြတ္လပ္ေရးေၾကညာစာတမ္းမွာပါတဲ့ အခ်က္ တခ်က္ကုိ အနည္းငယ္ဖတ္ျပခ်င္ပါတယ္။ အပုိဒ္ (၅) မွာ ဘယ္လုိေရးထားသလဲ ဆုိေတာ့ ငါတုိ႔ႏုိင္ငံေတာ္ႀကီးသည္ မည္သူတဦးတေယာက္၏ အေမြအႏွစ္မဟုတ္၊ မည္သူတဦးတေယာက္ အဖြဲ႕အစည္း၏ ပုဂၢလိကပုိင္မဟုတ္၊ မည္သူတဦးတေယာက္ကမွ ခ်ဳပ္ကုိင္အနုိင္ယူ အကိ်ဳးခံစားအပ္ေသာ ႏုိင္ငံမဟုတ္ဆုိၿပီးေတာ့ အတိအလင္း ေဖာ္ျပထားတာ ေတြ႕ရမွာျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ ဒီလုိႏုိင္ငံေတာ္ႀကီးကုိ တည္ေဆာက္မယ္ဆုိလုိ႔ရွိရင္ အမ်ားပါ၀င္တဲ့ အမ်ားဆႏၵနဲ႔အညီ တည္ေဆာက္တဲ့ ႏုိင္ငံႀကီးျဖစ္ၿပီး ျပည္သူလူထုရဲ႕ အက်ိဳးစီးပြားကုိ ၾကည့္ၿပီးေတာ့ကာ တဖက္သတ္နုိင္ငံေရး ခ်ဳပ္ကုိင္မႈေအာက္မွာရွိတဲ့ ျပည္သူေတြဟာ ဘယ္ေလာက္ပဲ ႏုိင္ငံ ေရးအေတြးအျမင္ေတြ ရွိပင္ရွိျငားေသာ္လည္း ျပည္သူေတြဟာ လုိခ်င္တဲ့ ႏုိင္ငံေရးပန္းတုိင္ကုိ မေရာက္ဘဲနဲ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းျခင္း၊ ညီီၫြတ္ျခင္း၊ တရားမွ်တျခင္း၊ သာယာ၀ေျပာခ်င္းဆုိတဲ့ ေလာကပါလတရားေတြနဲ႔ ျပည့္စုံတဲ့ႏုိင္ငံေတာ္စနစ္ကုိ ေရာက္မွာမဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္မုိ႔လုိ ့အခ်ဳပ္အျခာအာဏာ လြတ္လပ္ေရးကုိ ရပင္ရေသာ္လည္းပဲ က်ေနာ္တုိ႔အေနနဲ႔ အခုလုိအေျခအေနမ်ိဳးကုိ ေျပာင္းလဲမပစ္နုိင္ဘူးဆုိရင္ေတာ့ နုိင္ငံေရး လူေမႊးလူေရာင္ မေျပာင္တဲ့ဘ၀နဲ႔ ဒုတိယတန္းစား နုိင္ငံသားေတြ၊ အုပ္ခ်ဳပ္ခံနုိင္ငံသားေတြဘ၀ကေနၿပီးေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွတက္ရမွာမဟုတ္ဘူး ဆုိတာကုိ ေျပာရင္းနဲ႔ နိဂုံးခ်ဳပ္ပါတယ္။
Type the rest of your post here.
အဲဒီေတာ့ ဘယ္လုိယုံၾကည္မႈေတြလဲ။
ပထမအခ်က္ကေတာ့ အဖြဲ ့ခ်ဳပ္ေခါင္းေဆာင္မ်ားကုိ ယုံၾကည္မႈ၊ ဒုတိယအခ်က္ကေတာ့ အဖြဲ႕ခ်ဳပ္က ခ်မွတ္ထားတဲ့မူ၀ါဒေတြကုိ ယုံၾကည္မႈနဲ႔ တတိယေနာက္ဆုံးအခ်က္ကေတာ့ အဖြဲ ့ခ်ဳပ္အဖြဲ႕၀င္ေတြဟာ မိမိတုိ႔ကုိယ္မိမိတုိ႔ ယုံၾကည္မႈဆုိတဲ့ ယုံၾကည္မႈသုံးမ်ိဳးေၾကာင့္သာ က်ေနာ္တုိ႔ဟာ ရပ္တည္ႏုိင္ခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ အဖြဲ႕ခ်ဳပ္ေခါင္းေဆာင္မ်ားကုိ ဘာေၾကာင့္ယုံၾကည္ရသလဲဆုိလုိ႔ရွိရင္ အဖြဲ႕ခ်ဳပ္ေခါင္းေဆာင္မ်ားဟာ ျမန္မာျပည္သူေတြကုိ လူအခြင့္အေရးေတြ ျပည့္၀တဲ့ ဒီမုိကေရစီလူ႔ေဘာင္ကုိေရာက္ေအာင္ ေခၚေဆာင္သြားမယ္ဆုိၿပီးေတာ့ ေခါင္းေဆာင္မႈကု္ိ စဥ္ဆက္မျပတ္ထူေထာင္ၿပီးေတာ့ကာ ႀကံေဆာင္ခဲ့တာကုိ ခင္ဗ်ားတုိ႔ေတြ ့ရမွာျဖစ္တယ္။
ဒုတိယအခ်က္ကေတာ့ အဖြဲ႕ခ်ဳပ္ႀကီးက ခ်မွတ္ထားတဲ့မူ၀ါဒေတြျဖစ္တဲ့ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ အာဏာရွင္ စနစ္ခ်ဳပ္ၿငိမ္းၿပီးေတာ့ကာ ဒီမုိကေရစီစနစ္သာ ထြန္းကားျပန္႔ပြားရမယ္ဆုိၿပီးေတာ့ကာ ခ်မွတ္ထားတဲ့ လမ္းစဥ္အတုိင္းပဲ ေရြးေကာက္ပြဲေတြ ၿပီးတဲ့အခါမွာလည္းပဲ အဖြဲ႕ခ်ဳပ္ႀကီးဟာ ႀကံ့ႀကံ့ခံကာ မူေဘာင္ေပၚကေန တျပားမွမေလွ်ာ့ဘဲ ရပ္တည္ေနတာကုိလည္း ခင္ဗ်ားတုိ႔ ေတြ ့ျမင္ေနၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။
တတိယေနာက္ဆုံးအခ်က္က ဘာလဲဆုိလုိ႔ရွိရင္ မိမိတုိ႔အေပၚ မိမိတုိ႔ယုံၾကည္မႈ၊ ငါတုိ႔ဟာ အခုနက ေျပာတဲ့ အခ်က္ႏွစ္ခ်က္အေပၚမွာ ယုံၾကည္ထားတဲ့ဟာျဖင့္ရင္ အဲဒီအခ်က္ေတြကို ငါတုိ႔ဟာ မလႊဲမေသြယုံၾကည္ၿပီးေတာ့ မိမိတုိ႔ရဲ႕ ႏုိင္ငံေရးသိကၡာ၊ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ ယုံၾကည္ျခင္းဆုိတဲ့အရာေတြကုိ တန္ဖုိးထားၿပီးေတာ့ကာ ရွိေနတဲ့အတြက္ေၾကာင့္မုိ႔လုိ႔ ဒါသည္ပင္ က်ေနာ္တုိ႔ အဖြဲ႕ခ်ဳပ္ႀကီး မားမားမတ္မတ္ရပ္ေနႏုိင္တယ္ဆုိတာကုိ အထင္အရွားေတြ ့ျမင္ရပါလိမ့္မယ္။
အဲဒီေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔အဖြဲ႕ခ်ဳပ္ႀကီးဟာ ေလွ်ာက္လွမ္းခဲ့ရတဲ့ အႏွစ္ (၂၀) ခရီးဟာ အင္မတန္မွ ခက္ခဲ ၾကမ္းတမ္းတဲ့လမ္းကုိ ျဖတ္ေက်ာ္လာခဲ့ရတယ္ဆုိတာကုိလည္း ေတြ ့ရမွာျဖစ္တယ္။ ညအခါမွာ ဘယ္အခ်ိန္ တံခါးလာေခါက္မလဲဆုိတဲ့ ဘ၀ေတြကုိျဖတ္သန္းၿပီးေတာ့ကာ မိသားစုေတြရဲ႕ မ်က္ရည္၊ ေသြးေတြ၊ ေခၽြးေတြနဲ႔ ေလွ်ာက္လွမ္းခဲ့ရတယ္ဆုိတာကုိလည္း ခင္ဗ်ားတုိ႔သိပါတယ္။ အဲဒီလုိ ေလွ်ာက္လွမ္းခဲ့ရတဲ့ ျပည္သူေတြဟာ ျပည္သူေတြအတြက္ ေလွ်ာက္လွမ္းခဲ့ရတဲ့အဖြဲ႕ခ်ဳပ္ႀကီးဟာ ဒုတိယလြတ္လပ္ေရးလုိ႔ေခၚရမွာျဖစ္တဲ့ လူ႔အခြင့္ေရးနဲ႔ ဒီမုိကေရစီေရးလမ္းေၾကာင္းကုိ က်ေနာ္တုိ႔ဟာ ဆက္ၿပီးေတာ့ ေလွ်ာက္ေနရတာျဖစ္ပါတယ္။
ျပည္သူေတြလြတ္လပ္ၿပီလား
အဲဒီေတာ့ ေလွ်ာက္ခဲ့တဲ့အခါမွာလည္း ျပည္သူေတြဟာ လြတ္လပ္ေရးရၿပီလား၊ မရေသးဘူးလား ဆုိတာ ထပ္ၿပီးေတာ့ သုံးသပ္ဖုိ႔လုိလာပါတယ္။ သမုိင္းကုိျပန္ၾကည့္မယ္ဆုိရင္ သက္ဦးဆံပုိင္စနစ္ေတြမွာ ရွင္ဘုရင္ေတြဟာ သူတုိ႔ကုိ ဘုရားသခင္ကေပးထားတဲ့ အာဏာနဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္တယ္ ဆုိၿပီးေတာ့ကာ သားစဥ္ေျမးဆက္အုပ္ခ်ဳပ္ၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ အာဏာနဲ႔အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ေခတ္ေတြမွာေတာ့ အာဏာတရပ္ရပ္ကုိ ေနာက္ခံျပဳၿပီးေတာ့ကာ အာဏာကုလားထုိင္ေပၚက သူတုိ႔သက္တမ္း မကုန္မခ်င္း အာဏာကုိ လက္မလႊတ္ဘူး ဆုိတာကုိ ေတြ ့ရမွာျဖစ္တယ္။
ဒီမုိကေရစီစနစ္ဆုိ္တာကေတာ့ ဒါမ်ိဳးမဟုတ္ပါဘူး။ ဒီမုိကေရစီစနစ္ဆုိတာဟာ ကုိယ္သာ လွ်င္အရွင္သခင္၊ မိမိသာလွ်င္ မိမိတုိ႔ရဲ႕ အရွင္သခင္ျဖစ္သကဲ့သုိ႔ အုပ္ခ်ဳပ္ခံျပည္သူမဟုတ္ဘဲနဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္သူသာ ျဖစ္တယ္ဆုိတာကုိ ေတြ ့ၾကမွာျဖစ္ပါတယ္။ ဘယ္လုိသိၾကသလဲ……? ဒီမုိကေရစီစနစ္ဆုိတာဟာ ျပည္သူေတြက၊ ျပည္သူေတြထဲက ျပည္သူေတြကုိ ျပည္သူေတြကုိယ္တုိင္ ေရြးခ်ယ္တင္ေျမႇာက္ၿပီးေတာ့ အဲဒီလုိေရြးေကာက္ခံထားရတဲ့ ျပည္သူေတြက မိမိတုိ႔ကုိ ေရြးေကာက္တင္ေျမႇာက္လုိက္တဲ့ျပည္သူေတြက္ုိ ကုိယ္စားျပဳတဲ့စနစ္နဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့စနစ္ဟာဆုိလုိ႔ရွိရင္ ျပည္သူ႔အုပ္ခ်ဳပ္ေရးစနစ္၊ တနည္းအားျဖင့္ စစ္မွန္တဲ့ဒီမုိကေရစီစနစ္ပဲျဖစ္ပါတယ္။
က်ေနာ္တုိ႔ဟာ အဲဒီလုိစစ္မွန္တဲ့ ဒီမုိကေရစီကုိသြားတဲ့ေနရာမယ္ က်ေနာ္တုိ႔အေနနဲ႔ လူ႕အခြင့္အေရးနဲ႔ လြတ္လပ္ခြင့္ေတြ၊ ႏုိင္ငံသားအခြင့္အေရးနဲ႔ ႏုိင္ငံသားေတြရဲ႕ ရပုိင္ခြင့္ေတြကုိ ရယူသင့္တဲ့အရာေတြ ျဖစ္တယ္ဆုိတာကုိ ခံယူမွသာလွ်င္ လြတ္လပ္ေရးရဲ႕ အရသာကုိခံစားၾကရမွာ ျဖစ္တယ္။
လြတ္လပ္ေရးအရသာဆုိတာ
အဲဒီေတာ့ လြတ္လပ္ေရးရဲ႕ အရသာဟာဘာလဲလုိ႔ က်ေနာ့္ကုိထပ္ၿပီးေမးမယ္ဆုိရင္ အေျဖကေတာ့ လြတ္လပ္ေရးရဲ႕ အရသာဟာ ၿငိမ္းခ်မ္းျခင္း၊ ညီၫြတ္ျခင္း၊ တရားမွ်တျခင္းနဲ႔ သာယာ၀ေျပာျခင္းဆုိတဲ့ အခ်က္ေတြပါ၀င္မွသာ လြတ္လပ္ေရးရဲ႕ အရသာျဖစ္ပါတယ္။ လြတ္လပ္ေရးအရသာကုိ ျပည္သူေတြအေနနဲ႔ ခံစားခ်င္တယ္ဆုိလုိ႔ရွိရင္ က်ေနာ္တုိ႔ ျပည္သူေတြကုိ ႐ုိက္သြင္းထားတဲ့အရာေတြကုိ ႐ုိက္ခ်ိဳးပစ္ဖုိ႔လုိပါတယ္။ ဥပမာအားျဖင့္ အဂၤလ္ိပ္လုိ individualism လုိ႔ေခၚတဲ့ ပုဂၢလိက၀ါဒဆုိတာဟာ တဦးတေယာက္ခ်င္းကေနၿပီး ေတာ့ကာ အားလုံးကုိ လႊမ္းၿခဳံၿပီးေတာ့ လုပ္မယ္ဆုိတဲ့၀ါဒ၊ တဦးခ်င္းလြတ္လပ္ခြင့္ေဘးကျပည္သူေတြကုိ မၾကည့္ဘဲနဲ႔ ေဆာင္ရြက္ခြင့္ရွိတယ္ဆုိတဲ့ ၀ါဒဆုိၿပီးေတာ့ အဲဒီလုိပညာေပးတဲ့အခ်ိန္အခါကုိ ေရာက္ေနတဲ့ အခ်ိန္အခါ ျဖစ္ပါတယ္။
တခါ တဖက္ကုိျပန္ၾကည့္မယ္ဆုိလုိ႔ရွိရင္လည္း ဘာကုိေတြ႕ရသလဲဆုိလုိ႔ရွိရင္ တဦးခ်င္း၀ါဒဆုိတာ အမွန္မွာေတာ့ ပုဂၢိက၀ါဒမဟုတ္ပါဘူး။ တဦးခ်င္းတာ၀န္ယူတဲ့ ၀ါဒပဲျဖစ္တယ္။ တဦးခ်င္း တာ၀န္ယူတဲ့၀ါဒနဲ႔သာလွ်င္ လူထုအေျချပဳ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းကုိ ထူေထာင္ႏုိင္မွသာလွ်င္ ဒီမုိကေရစီစနစ္ကုိ ေရာက္မွာအမွန္ပဲျဖစ္တယ္။
ေနာက္ၿပီးေတာ့ အမ်ားစုအက်ိဳးကု္ိ ေဆာင္က်ဥ္းတဲ့ အဖြဲ႕အစည္းဆုိတာဟာ ဥပမာေပးရရင္ ဘာနဲ႔တူသလဲ ဆုိေတာ့ ပုရြက္ဆိတ္ေတြရဲ႕ အစုအဖြဲ႕ေတြနဲ႔ တူပါတယ္။ ပုရြက္ဆိတ္ေတြရဲ႕ အစုအဖြဲ႕ဟာ ၾကည့္မယ္ဆုိရင္ေတာ့ အင္မတန္မွ ဟန္က်ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မိမိတုိ႔မႀကံဳဖူးတဲ့ အေျခအေနတရပ္ကုိ္ ေတြ႕မယ္ဆုိုလုိ႔ရွိရင္ ေရွ႕ဆက္တုိးဖုိ႔ရာ မရွိေတာ့ဘဲ တန္႔ေနတာကုိ ခင္ဗ်ားတုိ႔ ေတြ႕ရမွာျဖစ္တယ္။ ဒီမုိကေရစီစနစ္ဆုိတာ ဒါမ်ိဳးမဟုတ္ပါဘူး။ ဒီမုိကေရစီစနစ္မွာ တဦးခ်င္း တာ၀န္ယူၿပီးေတာ့ တဦးခ်င္းကေနၿပီး တာ၀န္ယူေဖာ္ေဆာင္မွ သာလွ်င္ အဲဒီလုိစိတ္ဓာတ္နဲ႔ သြားမွသာလွ်င္ ဒီမုိကေရစီ လူ႔ေဘာင္ကုိ သြားႏုိင္မယ္ဆုိတာကုိ ခင္ဗ်ားတုိ႔ ျမင္ရလိမ့္မယ္လုိ႔ ေျပာခ်င္ပါတယ္။
ျပည္သူဆုိတာဘာလဲ
အဲဒီေတာ့ျပည္သူဆုိတာဘာလဲ။ ျပည္သူဆုိတာကုိ က်ေနာ္တုိ႔ အဓိပၸယ္ဖြင့္မယ္ဆုိရင္ အခုနက က်ေနာ္ ေျပာခဲ့တဲ့ က်ေနာ္တုိ႔ ျမန္မာျပည္သူေတြဟာ လြတ္လပ္ေရးရၿပီလား။ ျပန္ၾကည့္မယ္ဆုိလုိ႔ရွိရင္ ေခတ္အဆက္ဆက္မွာ ရွိလာခဲ့တဲ့ ျပည္သူေတြဟာ ေခတ္အဆက္ဆက္မွာ အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ျပည္သူေတြသာ လြတ္လပ္ေရးရၿပီးေတာ့ အုပ္ခ်ဳပ္ခံျပည္သူေတြကေတာ့ လြတ္လပ္ေရးမရေသးဘူးဆုိတာကုိ ေတြ႕ရမွာျဖစ္တယ္။ လြတ္လပ္ေရး လမ္းေၾကာင္းေပၚမွာ လြတ္လပ္ေရးလမ္းစေပ်ာက္ေနတဲ့ ျပည္သူေတြအျဖစ္ကုိ ခင္ဗ်ားတုိ႔ ေတြ ့ရမွာျဖစ္တယ္။
ဘာေၾကာင့္ ဒီလုိ က်ေနာ္ေျပာရသလဲဆုိလုိ႔ရွိရင္ ျပည္သူေတြရဲ႕ အဓိပၸာယ္ကုိ ဖြင့္ဖုိ႔လုိပါတယ္။
ျပည္သူဆုိတာဘာလဲ။ ျပည္သူဆုိတာဟာ သတ္မွတ္ထားတဲ့ အပုိင္းအျခားေတြေပၚမွာသာ ႏွစ္ပရိေစၦဒၾကာျမင့္စြာ အတူတကြ ေနထုိင္ၿပီးေတာ့ကာ၊ အက်ိဳးစီးပြားျခင္းဆက္စပ္ေနတဲ့ လူအစုအေ၀းကုိ ျပည္သူလုိ႔ ေခၚပါတယ္။ အဲဒီျပည္သူလုိ႔ ေခၚတဲ့လူအစုအေ၀းႀကီးဟာ လူမ်ိဳးႏြယ္စုတခုလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္၊ လူမ်ိဳးႏြယ္စုေတြ ေပါင္းစည္းထားတဲ့ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းႀကီးတခုလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတုိ႔ေတြဟာ အခုနက ေျပာခဲ့သ လုိပဲ တေျမထဲေန တေရထဲေသာက္ၿပီးေတာ့ကာ အက်ိဳးစီးပြားျခင္းဆက္စပ္ေနသူေတြကုိ ျပည္သူလုိ႔ ေခၚရမွာျဖစ္တယ္။
ေနာက္တခုက ႏုိင္ငံေတာ္ဆုိတဲ့ကိစၥပါ။ ႏုိင္ငံေတာ္ဆုိတာ အစုိးရမဟုတ္ပါဘူး။ ႏုိင္ငံေတာ္ကုိ ေခၚေ၀ၚသတ္မွတ္မယ္ ဆုိလုိ႔ရွိရင္ အခ်က္ေလးခ်က္ျပည့္စုံမွ သတ္မွတ္လုိ ့ရပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ ပုဂၢဳိလ္ေတြက ႏုိင္ငံေတာ္ဆုိတာ အစုိးရပဲ၊ အစုိးရသာလွ်င္ ႏုိင္ငံေတာ္ပဲ၊ မင္းဆုိရင္ ေၾကာက္ရမွာပဲ၊ အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြက အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ အလုပ္ကုိလုပ္လိမ့္မယ္၊ ႏုိင္ငံေရးသမားေတြက ႏုိင္ငံေရးအလုပ္ကုိ လုပ္လိမ့္မယ္၊ ငါတုိ႔နဲ႔ မဆုိင္ဘူးဆုိတဲ့ စိတ္ဓာတ္ေတြကုိ ဖယ္ရွားမွသာလွ်င္ ကုိယ္သာလွ်င္ အရွင္သခင္ျဖစ္တယ္ဆုိတဲ့ဘ၀ကုိ ေရာက္ၾကပါလိမ့္မယ္လုိ႔ ေျပာခ်င္ပါတယ္။
အခု က်ေနာ္ေျပာတဲ့အထဲမွာ ႏုိင္ငံေတာ္ဆုိတဲ့အထဲမွာ နုိင္ငံေတာ္ျဖစ္တာနဲ႔ တၿပိဳင္တည္း ျပည္သူသာႏုိင္ငံေတာ္၊ ႏုိင္ငံေတာ္သည္ ျပည္သူသာျဖစ္သြားၿပီ။ ႏုိင္ငံသားျပည္သူေတြအဖုိ႔မွာ သူတုိ႔ေတြ ရပုိင္ခြင့္ရွိတဲ့လူ႔အခြင့္အေရး၊ ႏုိင္ငံသားပုိင္ခြင့္အေနနဲ႔ အေျခခံအခြင့္အေရး ဥပမာအားျဖင့္ အေျခခံဥပေဒမွာပါတဲ့ (constitutional right) လုိ႔ ေခၚတဲ့ လြတ္လပ္စြာေျပာဆုိခြင့္၊ လြတ္လပ္စြာစည္း႐ုံးလႈပ္ရွားခြင့္၊ လြတ္လပ္စြာ ကူးသန္းေရာင္း၀ယ္ခြင့္၊ ဘာသာေရးလြတ္လပ္ခြင့္၊ ေနာက္ၿပီးေတာ့ လြတ္လပ္စြာပုဂၢလိကပုိင္ဆုိင္ခြင့္ေတြကုိ အကာအကြယ္ေပးပုိင္ခြင့္ကုိ ရရွိမွသာလွ်င္ အဲဒီျပည္သူေတြဟာ လြတ္လပ္ေရးရမွာျဖစ္တယ္။ လြတ္လပ္ေရးအရသာကုိ ခံစားရရွိၾကမွာ ျဖစ္တယ္။
အခ်ဳပ္အျခာအာဏာကုိ ဘယ္သူပုိင္သလဲ
ျပည္သူဆုိတဲ့အဓိပၸာယ္ကုိ ေျပာၿပီးတဲ့အခါမွာ လြတ္လပ္ေရးအေၾကာင္းကုိဆက္ၿပီး ေျပာရပါမယ္။ လြတ္လပ္ေရးကုိ ေျပာမယ္ဆုိလုိ႔ရွိရင္ ေရွးပေ၀သဏီကစၿပီးေတာ့ အုပ္ခ်ဳပ္လာခဲ့တဲ့ ရွင္ဘုရင္ေတြ ေခတ္ကစၿပီးေတာ့ လြတ္လပ္ေရးကုိ စေျပာရပါမယ္။ နယ္ခ်ဲ႕ေတြဟာ ျမန္မာသီေပါဘုရင္ဆီကေနၿပီး အခ်ဳပ္အျခာအာဏာကုိ သိမ္းယူသြားတဲ့အခါမွာ ဘယ္သူ႔အခ်ဳပ္အျခာအာဏာလဲ၊ ဘယ္သူပုိင္တဲ့ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာလဲ ျပန္ၾကည့္မယ္ဆုိလုိ႔ရွိရင္ အမွန္စင္စစ္ကေတာ့ အဲဒီအခ်ဳပ္အျခာအာဏာဆုိတာဟာ ရွင္ဘုရင္ပုိင္တဲ့ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာသာျဖစ္တယ္။ အထက္ျမန္မာႏုိင္ငံကုိ ႏွစ္ေပါင္းေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္ၾကာ သိမ္းၿပီးေတာ့ကာ ေအာက္ျမန္မာႏုိင္ငံကုိ ႏွစ္ေပါင္းတစ္ရာေက်ာ္သိမ္းၿပီးတဲ့အခါမယ္ ျပန္ၿပီးေတာ့ လြတ္လပ္ေရးရတဲ့အခါမွာ ျပည္သူေတြကုိ ကုိယ္စားျပဳတဲ့၊ ျပည္သူေတြတင္ေျမာက္ထားတဲ့ အစုိးရထံ လြတ္လပ္ေရးကုိ ျပန္အပ္ႏွင္းတယ္ဆုိတဲ့အတြက္ေၾကာင့္မုိ႔ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာဆုိတာ ျပည္သူေတြ ပုိင္ဆုိင္တဲ့အရာျဖစ္တယ္။ လြတ္လပ္ေရးဆုိတာ ဘာလဲဆုိလုိ႔ရွိရင္ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာဟာ လြတ္လပ္ေေရးပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာကုိ ရ႐ုံနဲ ့က်ေနာ္တုိ႔ လြတ္လပ္ၿပီလားလုိ႔ ေမးလုိ႔ရွိရင္ မလြတ္ လပ္ႏုိင္ဘူးလုိ႔ပဲ ေျပာရမွာျဖစ္တယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲ။ အုပ္ခ်ဳပ္သူအဆက္ဆက္ေတြဟာ ႏုိင္ငံ ေရးငါတေကာေကာၿပီးေတာ့ ေဆာင္ရြက္သြားခဲ့ၾကတာေၾကာင့္မုိ႔လုိ႔ု ျပည္သူေတြဟာ လြတ္လပ္ေရးအရသာကုိ မရခဲ့ၾကဘူး။
အႏွစ္ (၆၀) လြတ္လပ္ေရးခရီးကုိ ျပန္ၾကည့္မယ္ဆုိလုိ႔ရွိရင္ ပါလီမန္ဒီမုိ ကေရစီေခတ္မွာ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာလြတ္လပ္ခြင့္ကုိ္ ေတာ့ရခဲ့တယ္။ ျပည္သူေတြဟာ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာကုိ သူတုိ႔ဆီကေန တုိက္႐ုိက္သက္ဆင္းခြင့္ရွိတယ္ဆုိတဲ့ အခ်က္ကုိသာရခဲ့ၿပီးေတာ့ကာ တုိင္းရင္းသားျပည္သူတရပ္လုံးရဲ႕ ကုိယ္ပုိင္ျပ႒ာန္းခြင့္ကုိၾကည့္တဲ့အခါမယ္၊ ဒီႏုိင္ငံ မွာ စစ္မီးႀကီးထေတာက္ေလာင္ၿပီးေတာ့ကာ အမ်ိဳးသားညီၫြတ္ေရးႀကီး ပ်က္ယြင္းခဲ့ရတယ္။ ျပည္သူေတြကေတာ့ မဲေပးၿပီးေတာ့ တာ၀န္ေက်ခဲ့ေပမယ့္ အစုိးရအဆက္ဆက္ဟာ အမ်ိဳးသားညီၫြတ္ေရးကုိ ရေအာင္မလုပ္ႏုိင္ခဲ့ၾကဘူး။ ဆုိရွယ္လစ္ေခတ္ကုိေရာက္တဲ့အခါမွာ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာဆုိတာဟာ ပါတီပုိင္ျဖစ္တယ္။ ျပည္သူေတြကုိ္ ပုံစံခြက္ႏုိင္ငံေရးသေဘာမ်ိဳး ခ်ဳပ္ၿပီးေတာ့လုပ္ကုိင္ခဲ့တဲ့အခါမွာ ျပည္သူေတြရဲ႕ လြတ္လပ္ခြင့္ေတြဟာလည္း ေမွးမွိန္ေပ်ာက္ကြယ္ခဲ့ရတယ္။ အာဏာသိမ္းခံထားရတဲ့အေျခအေနမွာေတာ့ အထူးေျပာစရာ မရွိေတာ့ပါဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိလုိ႔ရွိရင္ အာဏာသိမ္းခံထားရတဲ့ျပည္သူေတြဟာ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ ပါလီမန္ ဒီမုိကေရစီစနစ္၊ ဆုိရွယ္လစ္စနစ္၊ အာဏာသိမ္းထားတဲ့စနစ္ကုိ ျပန္ၾကည့္မယ္ဆုိလုိ႔ရွိရင္ ျပည္သူေတြဟာ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာကုိ အစုိးရကသာပုိင္ၿပီး ျပည္သူေတြရဲ႕ လြတ္လပ္ခြင့္ဆုိတာ ဘယ္လုိမွမေတြ႕ရ မျမင္ရတဲ့ အျပင္ အေျခခံဥပေဒေတာင္မွမရွိတဲ့အခါ ျပည္သူေတြရဲ႕ လြတ္လပ္ခြင့္ဆုိတာလည္း မရွိခဲ့ပါဘူး။
က်ေနာ္တုိ႔ျပည္သူေတြဟာ ႏုိင္ငံေရးလြတ္လပ္မႈနဲ႔ လူ႔အခြင့္ေေရးေတြကုိ လုိခ်င္တယ္ဆုိလုိ႔ရွိရင္ အေတြးအေခၚ အယူအဆေတြကို ေျပာင္းပစ္ဖုိ႔လုိပါတယ္။ မိမိတုိ႔ပုိင္ခြင့္ေတြကုိ မိမိတုိ႔ရယူႏုိင္တဲ့ စိတ္ဓာတ္ေတြကုိ ေမြးျမဴဖုိ႔လုိပါတယ္။ ႏုိင္ငံေရးဟာ ငါတုိ႔နဲ႔မဆုိင္ဘူး၊ အျခားသူေတြ လုပ္လိမ့္မယ္ဆုိၿပီးေတာ့ ေနလုိ႔ရွိရင္ လြတ္လပ္တဲ့ႏုိင္ငံေရးဘ၀ကုိမရဘဲ အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့လူေတြရဲ႕ လက္ထဲမွာပဲ လြတ္လပ္ေရးဟာ ရွိေနမွာျဖစ္တယ္။ ျပည္သူေတြကေတာ့ ဒုံရင္းက ဒုံရင္းပဲျဖစ္မွာပဲ။
ဒါေၾကာင့္မုိ႔လုိ႔ လြတ္လပ္ေရးကုိ ရခ်င္တယ္ဆုိလုိ႔ရွိရင္ နံပါတ္တစ္အခ်က္ကေတာ့ အခ်ဳပ္အျခာ အာဏာကုိ ျပည္သူေတြ တလုံးတခဲတည္း ပုိင္ၿပီးေတာ့ အဲဒီအခ်ဳပ္အျခာအာဏာဟာ ျပည္သူေတြထံကေန တုိက္႐ုိက္ သက္ဆင္းနုိင္မွသာ၊ ဒါ့အျပင္မိမိတုိ႔ရဲ႕ ရပုိင္ခြင့္ေတြကုိလည္း ရယူဖုိ႔လုိပါ တယ္။ ဒုတိယအခ်က္ကေတာ့ ႏုိင္ငံေရးလြတ္လပ္ခြင့္ပါ။ ႏုိင္ငံေရးလြတ္လပ္ခြင့္ရွိၿပီးေတာ့ လူအမ်ားပါ၀င္ႏုိင္တဲ့ ႏုိင္ငံေရးစနစ္မ်ိဳးကုိ က်ေနာ္တုိ႔က ေတာင္းဆုိဖုိ႔လုိပါတယ္။ တတိယအခ်က္ကေတာ့ ခုနကေျပာတဲ့ အေျခခံဥပေဒဆုိင္ရာ ပုိင္ခြင့္ ထဲမွာပါတဲ့ လူ႕အခြင့္အေရးနဲ႔ ခံစားပုိင္ခြင့္ေတြကုိ ဒါေတြကုိ အာမခံတဲ့အေျခအေနကုိ ေရာက္ရွိမွသာလွ်င္ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာ လြတ္လပ္ခြင့္နဲ႔ ႏုိင္ငံေရးလြတ္လပ္ခြင့္ေတြ ျပည့္စုံမွသာ အဲဒီနုိင္ငံဟာ လြတ္လပ္ေရးရဲ႕ အႏွစ္အရသာနဲ႔ ျပည့္စုံတဲ့ နုိင္ငံျဖစ္တယ္လုိ႔ ေျပာလုိ႔ရမွာျဖစ္ပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္မုိ႔လုိ႔ ႏုိင္ငံေရးဆုိတာ တုိင္းျပည္ရဲ႕နုိင္ငံေရးဆုိတာ အဲဒီတုိင္းျပည္နုိင္ငံတ၀န္းလုံးရဲ႕ နုိင္ငံေရးျဖစ္ပါတယ္။ ႏုိင္ငံေရးကုိ စိတ္မ၀င္စားဘူး၊ ပစ္ပယ္မယ္ဆုိရင္ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ တေတြဟာ ေမွ်ာ္မွန္းတဲ့ ပန္းတုိင္ကုိပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ခရီးကုိပဲျဖစ္ျဖစ္ လြယ္လြယ္နဲ႔ေရာက္မွာမဟုတ္ဘူးဆုိတာကုိေတာ့ က်ေနာ္ဒီေနရာကေန ေျပာခ်င္ပါတယ္။
နိဂုံးခ်ဳပ္အေနနဲ႔ေျပာရမယ္ဆုိလုိ႔ရွိရင္ ၁၉၄၈ ခုႏွစ္လြတ္လပ္ေရးေၾကညာစာတမ္းမွာပါတဲ့ အခ်က္ တခ်က္ကုိ အနည္းငယ္ဖတ္ျပခ်င္ပါတယ္။ အပုိဒ္ (၅) မွာ ဘယ္လုိေရးထားသလဲ ဆုိေတာ့ ငါတုိ႔ႏုိင္ငံေတာ္ႀကီးသည္ မည္သူတဦးတေယာက္၏ အေမြအႏွစ္မဟုတ္၊ မည္သူတဦးတေယာက္ အဖြဲ႕အစည္း၏ ပုဂၢလိကပုိင္မဟုတ္၊ မည္သူတဦးတေယာက္ကမွ ခ်ဳပ္ကုိင္အနုိင္ယူ အကိ်ဳးခံစားအပ္ေသာ ႏုိင္ငံမဟုတ္ဆုိၿပီးေတာ့ အတိအလင္း ေဖာ္ျပထားတာ ေတြ႕ရမွာျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ ဒီလုိႏုိင္ငံေတာ္ႀကီးကုိ တည္ေဆာက္မယ္ဆုိလုိ႔ရွိရင္ အမ်ားပါ၀င္တဲ့ အမ်ားဆႏၵနဲ႔အညီ တည္ေဆာက္တဲ့ ႏုိင္ငံႀကီးျဖစ္ၿပီး ျပည္သူလူထုရဲ႕ အက်ိဳးစီးပြားကုိ ၾကည့္ၿပီးေတာ့ကာ တဖက္သတ္နုိင္ငံေရး ခ်ဳပ္ကုိင္မႈေအာက္မွာရွိတဲ့ ျပည္သူေတြဟာ ဘယ္ေလာက္ပဲ ႏုိင္ငံ ေရးအေတြးအျမင္ေတြ ရွိပင္ရွိျငားေသာ္လည္း ျပည္သူေတြဟာ လုိခ်င္တဲ့ ႏုိင္ငံေရးပန္းတုိင္ကုိ မေရာက္ဘဲနဲ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းျခင္း၊ ညီီၫြတ္ျခင္း၊ တရားမွ်တျခင္း၊ သာယာ၀ေျပာခ်င္းဆုိတဲ့ ေလာကပါလတရားေတြနဲ႔ ျပည့္စုံတဲ့ႏုိင္ငံေတာ္စနစ္ကုိ ေရာက္မွာမဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္မုိ႔လုိ ့အခ်ဳပ္အျခာအာဏာ လြတ္လပ္ေရးကုိ ရပင္ရေသာ္လည္းပဲ က်ေနာ္တုိ႔အေနနဲ႔ အခုလုိအေျခအေနမ်ိဳးကုိ ေျပာင္းလဲမပစ္နုိင္ဘူးဆုိရင္ေတာ့ နုိင္ငံေရး လူေမႊးလူေရာင္ မေျပာင္တဲ့ဘ၀နဲ႔ ဒုတိယတန္းစား နုိင္ငံသားေတြ၊ အုပ္ခ်ဳပ္ခံနုိင္ငံသားေတြဘ၀ကေနၿပီးေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွတက္ရမွာမဟုတ္ဘူး ဆုိတာကုိ ေျပာရင္းနဲ႔ နိဂုံးခ်ဳပ္ပါတယ္။
Type the rest of your post here.
