အေမလူထု ေဒၚအမာ ေမြးေန႔အတြက္ ဗကသမ်ားအဖြဲ႔ခ်ဴပ္မွ ကဗ်ာ

ဗကသ-ႏိုင္ငံျခားေရးရာအုပ္စုေမးထံမွ ရရွိ၍ျဖန္႔ေ၀ထားျခင္းပါ---

နအဖရဲ႕ ေရွ႕ေျခလွမ္းကုိ႐ုိက္ခ်ဳိးဖုိ႔ ျပင္ၾကစုိ႔

ဖတ္ၾကည့္ေပးၾကပါ။
ေရးသားသူဗၾသ

မွတ္မွတ္ရေက်ာက္ပန္းေတာင္း (ဒီဗီဘီ)

မၾကည့္ရေသးေသာသူမ်ား ဒီမိုကရက္တစ္ျမန္မာ့အသံမွာ သြားၾကည့္ဖို႔ တိုက္တြန္းပါရေစ။
၁၈ ႏို၀င္ဘာ ၂၀၀၇ ေန႔စြဲနဲ႔ပါ။
http://burmese.dvb.no/tvnews.php

ၾကခတ္၀ိုင္း ဘုန္းႀကီး၏ ေနာက္ဆက္တြဲ သတင္းမ်ား (ဆုံဆည္းရာ cbox မွ ယူထားပါသည္)

ဆုံဆည္းရာ cbox မွ ကူးယူ ျဖန္႔ေ၀ထားျခင္းပါ။
လူဆိုး: လူသတ္ခိုင္းဆရာေတာ္ရဲ႔ေနာက္ဆက္တြဲေလးပါ
http://www.mediafire.com/?akt0tbntxyd

ၾကခတ္၀ိုင္း ဆရာေတာ္နဲ႔ ေက်ာင္းတိုက္က သံဃာေတြကို ပဲခူးၿမိဳ႕ခံေတြ သပိတ္ေမွာက္ 

http://aoab.blogspot.com/2007/11/blog-post_3740.html

http://www.deyea.org/2008/02/blog-post_01.html

http://www.bur.irrawaddy.org/index.php/news/5646-2011-02-03-11-33-07 

ၾကခတ္၀ိုင္း ႏွင့္ ငါတို႔ရဲ့ဘ၀ အေၾကာင္းတေစ့တေစာင္း

http://www.lankamsma.org/2007/11/blog-post_28.html

 

Possible Air Strikes From US to Than Shwe's Home

http://www.irrawaddy.org/article.php?art_id=9395

An artist’s impression on striking at Than Shwe’s residence in Naypyidaw

စင္ကာပူမွ ရဲရဲေတာက္ မ်ဳိးခ်စ္ျမန္မာမ်ား၏ ဆႏၵျပမွဳ During Asean Summit

We all Burmese salute you all there, Singapore, for the protest for free Burma.
This protest is the great event for free Burma!!!!!!!!!! Salute you all!!!!!
See the info:
http://linletkyalsin.blogspot.com/2007/11/peaceful-protest-for-asean-summit.html
http://burmapyithar.blogspot.com/2007/11/blog-post_20.html

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္န႔ဲေတြ႔ဆံုျခင္း

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ အေၾကာင္း တစ္စိပ္တစ္ပိုင္းကုိ ရာဇာလီပုံေဖာ္ထားပုံ ဧရာ၀တီ မဂၢဇင္းမွ ဘာသာျပန္ကို မဖတ္ရေသးသူမ်ား ဖတ္ရွဴဖို႔ တိုက္တြန္းပါရေစ။

သံဃာ႕သာမဂၢီ အဖြဲ႕၀င္ဆရာေတာ္ ၏ ဆံုးမၿသ၀ါဒ တရားေတာ္

http://burmapyithar.blogspot.com/2007/11/blog-post_3026.html
http://burmapyithar.blogspot.com/2007/11/excelsior-hotel.html

စကၤာပူေရာက္ မ်ိဳးခ်စ္ၿမန္မာမ်ား ၏ ၿမန္မာ့အေရးေဆြးေႏြးပြဲ

I got it to copy from here: http://burmapyithar.blogspot.com/
စကၤာပူေရာက္မ်ိဳးခ်စ္ၿမန္မာမ်ား ၏ ၿမန္မာ႕အေရးေဆြးေႏြးပြဲတစ္ခုကို 17 ရက္ေန႕စေနေန႕မွာ penisula Excelsior Hotel မွာ ညေန၅နာရီမွ စတင္ကာ က်င္းပမယ္လို႕သိရပါတယ္။ 17 ရက္ ေန႕ မွ 21 ရက္ေန႕ အထိ စကၤာပူမွာ က်င္းပေနတဲ႕ အာစီယံ ဆန္းမစ္ မွာ အာစီယံအဖြဲ႕၀င္နိုင္ ငံေတြ နဲ႕ တရုတ္၊ ဂ်ပန္ နဲ႕ အိႏိၵယ စတဲ႕ နိုင္ငံ ေတြက ေခါင္း ေဆာင္ေတြပါ တက္ေရာက္ က်မွာ ၿဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ေရႊ ၿမန္မာေတြအေနနဲ႕လည္း စစ္အစိုးရရဲ႕ လူမဆန္တဲ႕လုပ္ရက္ေတြကို ကမၻာ႕ ေခါင္းေဆာင္ေတြ ေရွ႕မွာ ရႈပ္ခ်နိုင္မယ္႕ အခြင္႕အေရးကို လက္မလႊတ္ပဲ စံုစံုလင္လင္ နဲ႕ တက္ေရာက္ဖို႕တိုက္တြန္းလိုက္ပါတယ္။

မွတ္ခ်က္။ ဒီပြဲဟာေတာ္ေတာ္ေလးထူးၿခားပါတယ္။ ၿပည္ပေရာက္ မ်ိဳးခ်စ္ၿမန္မာမ်ားအဖြဲ႕၊ လမ္းၿပၾကယ္၊ အိုးေ၀၊ သံလြင္အိမ္မက္၊ ဘားမားအက္ရွင္ စကၤာပူ၊ concern of burma၊ အခြန္ႏွစ္ထပ္မေပးေဆာင္ေရးအဖြဲ႕ နဲ႕ burma bloggers အဖြဲ႕မ်ားအားလံုး စံုညီစြာ စုစည္းၿပီးက်င္း ပတဲ႕ပြဲ မို႕လို႕ပါ။ ၿမန္မာ႕ အေရး ေဆာင္ရြက္ရာမွာ အားလံုးစည္းလံုးညီညြတ္စြာ စုစည္းေဆာင္ရြက္ရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ရဲ႕ ဒီမိုကေရစီပန္းတိုင္ ဟာမေ၀းတဲ႕အနာဂတ္မွာရရမွာပါ။

စကၤာပူႏိုင္ငံရွိမ်ိဳးခ်စ္ျမန္မာမ်ားဧ။္ ျမန္မာ့အေရးေဆြးေႏြးပြဲအခမ္းအနား
အခမ္းအနားတည္ေနရာ
EXCELSIOR HOTEL ; 5th Flr ( BESIDE PENINSULA PLAZA )


အခ်ိန္ ၊ ေန႕ရက္
5:30 pm To 8:30 pm, 17th November 2007 (Saturday)



အထူးပန္ၾကားခ်က္


ညေန ၄း၃၀တြင္ ဧည့္ၾကိဳေကာင္တာကို စတင္ဖြင့္လွစ္မည္ျဖစ္ပါ၍ အခ်ိန္မွန္မွန္ ၾကြေရာက္ခ်ီးျမွင့္ၾကပါရန္။


အနီေရာင္ေျပာင္အက်ီကို ဦးစားေပး၀တ္ဆင္လာေပးၾကပါရန္။


ၾကေရာက္လာၾကေသာ ဧည့္ပရိတ္သတ္မ်ား စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ တစ္စံုတစ္ရာ မျဖစ္ေပၚေစရန္ တစ္ဖက္တစ္လမ္းမွ ကူညီပံ့ပုိးေသာအားျဖင့္ Camera မ်ား ယူေဆာင္လာၾကျခင္း မျပဳပါရန္ႏွင့္ Handphone မ်ားျဖင့္လည္း ရိုက္ကူးျခင္းမျပဳၾကပါရန

ကုလသမဂၢလုံၿခံဳေရးေကာင္စီ၏ ျမန္မာ့အေရး ေဆြးေႏြးပြဲ (မစၥတာဂန္ဘာရီ၏ ျမန္မာ့အေရးတင္ျပျခင္း-အဂၤလိပ္လုိမူရင္း)

http://www.yousendit.com/transfer.php?action=batch_download&batch_id=TUxsTXRkNEhqY3JIRGc9PQ

ေရးထားတာၾကာခဲ့ၿပီျဖစ္ေသာ၊ ကိုယ္တိုင္ခံစားေရးထားေသာ စာစုေလးႏွစ္ခုကို ေ၀မွ်ျခင္းပါ

ေအာင္လံထူမဲ့စိတ္

အႏွစ္ (၆၀)ေျမာက္ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရးေန႔ အထိမ္းအမွတ္ မဂၢဇင္းမွ ျပန္လည္ကူးယူေဖာ္ျပထားပါသည္။ အမ်ဳိးသားစာဆိုေတာ္ႀကီး ဆရာႀကီးဦးတင္မိုး၏ ကဗ်ာအမ်ားစုသည္ ျမန္မာျပည္စစ္အာဏာရွင္လက္ေအာက္မွ လြတ္ေျမာက္ဖုိ႔ အတြက္ ရဲစိတ္ရဲမာန္သြင္းေပးေသာ ရဲရဲေတာက္ကဗ်ာမ်ားျဖစ္ပါသည္။ ဆရာႀကီး ေကာင္းရာသုဂတိလားပါေစ။

သမိုင္းအုတ္တခ်ပ္ဆင့္ဖို႔
အသက္နဲ႔ေတာင္ ရင္းခဲ့ရ
ခံျပင္းတက္ေခါက္
စိတ္ေတြလဲ မီးေတာက္
ဒူးေထာက္သူ ရင္ေကာ့သူ
လူအမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ႀကံဳ
သူပုန္ တျဖစ္လဲ
ေအာင္ပြဲရဖို႔ ေရွ႕ခ်ီတက္
လက္တြဲစို႔ရဲေဘာ္
အနာဂတ္ကို ေမွ်ာ္ၾကမယ္။

ကိုယ္က်ဳိးကို ေျမျမွဳပ္
ကိုယ့္အထုပ္ ကိုယ္မပိုက္
တိုက္ပြဲသာ အသက္
တိုက္ရဲတာ လက္နက္
ေသြးစက္စက္ က်ေပေစ
အုတ္ျမစ္ခ်လူ႔ဗိမာန္
အက်ည္းမတန္ေစရ။

လူမွန္ရင္သတၱိရွိရမယ္
အသိစိတ္ျမင့္မား
တရားကိုခ်စ္တတ္ရမယ္။
အမွားႏြံမနစ္
တရားမြန္ခ်စ္တတ္မွ
ေလာကသစ္အုတ္တခ်ပ္
အနာဂတ္အတြက္ စီႏိုင္မယ္။

ေအာင္လံထူဖို႔
လြယ္ကူတဲ့ အလုပ္မဟုတ္။

အေခ်ာင္ကံထလို႔
ေအာင္လံမရႏိုင္။

ေနာင္အျမဲလွေစဖို႔
ေအာင္ပြဲအရ ခ်ီတက္ေလာ့။ ။
တင္မိုး
၂၈၊၀၁၊၂၀၀၅
ေသာၾကာေန႔လယ္ခင္း

Resolution from SAIH's Annual Assembly 2007: Support to students in Burma, Colombia, Zimbabwe, and Western Sahara

The situation for students in Burma , Colombia , Zimbabwe and Western Sahara has in 2007 been very difficult. Although the conflicts in these countries receive international attention now and then, they are unfortunately soon forgotten. SAIH supports these students’ struggle for democracy, human rights, freedom of speech, and the right to education.

Students in Norway are following the situation for the students in these countries closely, and cooperate with them in order to secure their freedom of organization and speech.

SAIH thinks that Norway should acknowledge and actively support students in their fight for human rights, democracy, freedom of speech, the right to education and organization.

You will find attached a resolution that was passed at SAIH’s Annual Assembly in October 2007. The resolution has been sent to Standing Committee on Foreign Affairs at the Norwegian Parliament, and the Norwegian Ministry of Foreign Affairs.

Download here:
http://download.yousendit.com/A162B7EB05A7C7C2





ဗမာႏိုင္ငံလုံးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားသမဂၢမ်ား အဖြဲ႔ခ်ဴပ္ (ႏိုင္ငံျခားေရးရာေကာ္မတီ) group mail မွ ရရွိ၍ ျဖန္႔ခ်ီထားပါသည္။

The Battle of Beijing

By Mois้s Naํm


November/December 2007 (Foreign Policy Journal)

What happens when an authoritarian government and thousands of activists go head-to-head at the Olympics? China is about to find out.

You can always count on the Olympic Games to provide drama. Next year’s games in Beijing will be no different; they too will produce powerful stories and riveting television. But this time the images will not just be athletes overcoming the odds or breaking records. They will also focus on the clashes between the Chinese police and the activists who will arrive from all around the world. The causes that motivate their activism range from human rights to global warming, from Darfur to Tibet, from Christianity to Falun Gong. The clashes outside the stadiums are likely to be more intense and spectacular than the sports competitions taking place inside. And the showdown will be captured as much by the videocameras in the cell phones of protesters and spectators as any news agencies’ camera crews. In fact, the Beijing Olympics will not just offer another opportunity to test the limits of human athletic performance; it will also test the limits of a centralized police state’s ability to confront a nebulous swarm of foreign activists armed with BlackBerries. A governmental bureaucracy organized according to 20th-century principles will meet 21st-century global politics. Lenin meets YouTube.

The athletes are not the only ones training hard for the Olympics. The Chinese government and the activists are getting ready for the battle in Beijing, too. The Associated Press reports that China’s intelligence services, police, and government think tanks are compiling lists of foreign organizations and individuals in what has been described as one of the “broadest intelligence- collection drives Beijing has taken against foreign activist groups.” According to Xinhua, China’s official news agency, Zhou Yongkang, the minister of public security, has ordered the police during the games to “strictly guard against and strike hard at hostile forces at home and abroad.”

And the various “hostile forces” will test China’s mettle. In Prague, an organization called Olympic Watch was established in 2001 with the explicit mission of using the Beijing games as an occasion to challenge China’s policies on freedom of speech, the death penalty, Tibet, religious freedom, and forced labor camps. Darfur campaigners are calling the Beijing games the “Genocide Olympics” and are demanding that China stop supporting the Sudanese government. The Washington Post dubbed the games the “Saffron Olympics” to denounce China’s support for Burma’s murderous regime and the massacre of its saffron-clad monks.

This pressure is already on, a little less than a year before the games. What will happen when the games start and thousands of foreigners travel to Beijing not to watch the games but to try to change China? How will the authorities know that the old lady from Denmark is actually coming with her church group to protest China’s abortion policies, or that the young Australian couple is actually part of a militant environmental organization? In short, what if the $40 billion the government is spending to showcase modern China yields the ugly global image of a thuggish regime?

It’s fair to say that the Chinese government probably had no idea what it was getting into when it applied to host the Olympics in 2000. The world—and China’s place in it—have changed substantially since then, making the challenge for an authoritarian regime hosting the world games far greater than it might have imagined. Back then, Chinese companies had not yet become as active investing in pariah states that no other company would dare touch. In 2004, for example, China surpassed Iran to become the largest military supplier to Sudan. In 2005, a new pope took a strong stance against China’s persecution of Christians and went as far as excommunicating the Catholic bishops sanctioned by the Chinese regime. China’s environmental degradation was far less of a global concern seven years ago. Its exchange rate, tainted products, and aggressive trade practices had not become the lightning rod that they are now.

But perhaps the changes that most threaten China’s political performance during the Olympics are that the number of Chinese cell-phone users has boomed from 140 million to more than 600 million since 2001, while the number of Chinese Internet users has soared from 17 million to 162 million since 2000. Bloggers, chat rooms, social networks, and other online communities were far less prevalent seven years ago than they are today. And the development of Web-enabled cell phones that can double as videocameras is made even more politically consequential by the rise of YouTube, which was founded less than three years ago.

No public relations campaign, regardless of how massive, can alter reality. And the reality is that thousands of protesters with causes that enjoy public support around the world—and in China—will stage highly visible and creative protests during the Olympic Games. It is equally true that the Chinese government will try to suppress them. Inevitably, thousands of videocameras will record the ensuing battle. The path from the streets of Beijing to YouTube will be almost impossible for the regime to monitor and blockade.

Of course, the other option for the Chinese government is to agree to some of what the protesters demand. And slowly, modestly, it has already begun to do so by, for example, nudging Sudan to accept international peacekeepers. But the demands are too many and too varied. Many seek to alter the very nature of the regime and the political and economic power upon which it is based. Therefore, the government will inevitably attempt to control and repress the activists. And that will be a new and frustrating experience for a centralized government that is not used to containing well-organized, media-savvy foreigners who work through highly decentralized, international, nongovernmental organizations that know how to mobilize public opinion to advance their causes.

The 2008 Olympic Games promise to be a great spectacle. And we will all be watching.

Mois้s Naํm is editor in chief of Foreign Policy

``ဒီခ်ဴပ္-နအဖ အၾကား ႏိုင္ငံေရးအာဏာျပႆနာ လြန္ပြဲ´´

ျပည္သူ႔အာဏာ စာေစာင္မွ ကူးယူေဖာ္ျပထားပါသည္။
(ဗကပ ႏွင့္ ေန၀င္းစစ္အုပ္စု နွစ္၆၀ ဆက္ဆံေရးမွ ေကာက္ခ်က္)
ဂ်ပန္ေခတ္ကတည္းက ေန၀င္းစစ္အုပ္စု ႏွင့္ ဗကပ ဆက္ဆံခဲ့ရသည္။ လြတ္လပ္ေရးတိုက္ပြဲကာလ၊ ျပည္တြင္းစစ္ကာလမွ ယခုတိုင္ဆက္ဆံရျခင္းျဖစ္၍ ႏွစ္၆၀ခန္႔ရွိၿပီ။ ထုိဆက္ဆံမွဳမ်ားကို အက်ဥ္းရုံး တင္ျပပါသည္။ ေကာက္ခ်က္လည္း ဆြဲျပပါသည္။ ၿပိဳင္ဘက္မွ ရန္ဘက္သို႔ တိုးတက္သြားသည့္ဆက္ဆံေရးျဖစ္ပါသည္။

ထုိ႔ေၾကာင့္ စစ္အုပ္စုႏွင့္ ယွဥ္ၿပိဳင္ေနၾကေသာ ႏိုင္ငံေရး အင္အားစုမ်ားအတြက္ အကိုးအကားျပဳရန္ အသုံးတည့္ႏိုင္ပါသည္။

၂၀၀၂ ခုႏွစ္တြင္ အေျပာင္းအလဲ ရွိမည္ဟု ကမၻာက နိမိတ္ဖတ္ၾကပါသည္။ သူတို႔လိုခ်င္သည့္ဘက္ဆြဲ၍လည္း ေျပာၾကပါသည္။ မေလးရွား၏ ရပ္တည္မွဳနွင့္ လုပ္ေနေသာ ကုလသမဂၢကိုယ္စားလွယ္၏ ေျပာစကားကိုယူ၍ နိမိတ္ဖတ္ၾကျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ျပည္တြင္းျပည္ပ လူၿပိန္းေတြမေျပာႏွင့္ ဒီခ်ဴပ္ ေျပာေရးဆိုခြင့္ရွိသူကပါ ၀င္၍ နိမိတ္ဖတ္သျဖင့္ အေတာ္ကေလး ဂယက္ထခဲ့ပါသည္။

ဆင္းရဲဒုကၡအေပါင္းက လြတ္ခ်င္ေနေသာ ျပည္သူလူထုကလည္း ဤတခ်ီတြင္ အေကာင္းဘက္သို႔ ေျပာင္းေတာ့မည္ဟု ထင္ခဲ့ၾကပါသည္။ ဇႏၷ၀ါရီ (၄) ရက္ကို ေမွ်ာ္ခဲ့ၾကပါသည္။ သို႔ေသာ္ ေမွ်ာ္ရက်ဳိးမနပ္ပါ။

ဤအေျခအေနတြင္ ဗကပ က ၀င္ေျပာသင့္ၿပီဟု ထင္ပါသည္။ အႏုအၾကမ္း တလွည့္စီသုံးၿပီး စကားေျပာပြဲသို႔အေရာက္ ပို႔ထားရသည့္ စစ္အုပ္စု ေနာက္ျပန္လွည့္သြားမည္းစိုးေသာေၾကာင့္ ထုတ္ျပန္ခ်က္မ်ား ထုတ္ၿပီး `စကားေျပာပြဲ` ကို အားေပးခဲ့ပါသည္။ ၾကားက အဖ်က္သေဘာ၀င္ေျပာသလိုျဖစ္မည္ကို ေရွာင္ခဲ့ပါသည္။

ျပည္တြင္းသာမက ကမၻာကိုပါ စစ္အုပ္စုက လွည့္ျဖားလာေသာေၾကာင့္ ေန၀င္းစစ္အုပ္စု ႏွင့္ ႏွစ္၆၀ နီးပါးဆက္ဆံခဲ့ရေသာ သမိုင္းကို တင္ျပပါမည္။ ေကာက္ခ်က္ဆြဲ၍ ျပပါမည္။

ဆက္ဆံေရးအစ။ ၁၉၄၃ အကုန္ ၁၉၄၄ အတြင္းျဖစ္ပါသည္။ ဂ်ပန္စစ္ရွဳံးေတာ့မည္မွာ ေသခ်ာေနပါၿပီ။ ဂ်ပန္ ႏွင့္ ကိုယ္ေရာစိတ္ပါ ေပါင္းခဲ့ေသာ ဗစိန္၊ ထြန္းအုပ္ဂုိဏ္းသား ဗိုလ္ေန၀င္း ဂနာမၿငိမ္ ျဖစ္လာပါသည္။ ဗိုလ္ေအာင္ဆန္းက ေဘးခ်ိတ္ထားသည္ဟု ထင္ၿပီးမေက်မနပ္ ျဖစ္ေနၾကသည့္ ဗိုလ္ေမာင္ေမာင္၊ ဗိုလ္ေအာင္ႀကီး အစရွိေသာ ဗိုလ္မ်ား ႏွင့္ ဗိုလ္ေန၀င္း ေပါင္းမိပါသည္။ ဤသည္ပင္ ေန၀င္း စစ္အုပ္စု၏ အစျဖစ္ပါသည္။

ဗိုလ္ေမာင္ေမာင္၊ ဗိုလ္ေအာင္ႀကီးတို႔မွာ ဗမာျပည္ ႏိုင္ငံေရးေလာကမွ ပင္မေရစီး (တို႔ဗမာအစည္းအရုံး) ႏွင့္ ကင္းကြာသူမ်ားမဟုတ္ပါ။ ကြန္ျမဴနစ္တို႔၏ ဖက္ဆစ္ဆန္႔က်င္ေရး လွဳပ္ရွားမွဳကို သိပါသည္။ ဗိုလ္ေအာင္ဆန္း၏ ကြန္ျမဴနစ္ သံေယာဇဥ္ အေၾကာင္းသိပါသည္။
ကြန္ျမဴနစ္မ်ား တပ္တြင္း၌ လွဳပ္ရွားေနသည္ကိုလည္း သိပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြန္ျမဴနစ္ နွင့္ အၿပိဳင္လုပ္ရန္ ဗိုလ္ေန၀င္းကို စီမံကိန္းခ်၍ ဆရာေမြးပါသည္။ ဗိုလ္ေန၀င္းမွာ ႏိုင္ငံေရးသိကၡာ မရွိရုံမက ကိုယ့္က်င့္တရားပါ ပ်က္ေနသူ ျဖစ္ပါသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သူ႔ကို ႏိုင္ငံေရးသိကၡာ တင္ေပးၾကရ၊ ၀ိုင္း၀န္း၍ စိတ္ဓါတ္တင္ေပးၾကရပါသည္။ ထိုအခ်ိန္မွစ၍ ဗိုလ္ေန၀င္းသည္ ဗိုလ္ေအာင္ဆန္းကို ကလန္ကဆန္ လုပ္၀ံ့လာျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ဗိုလ္ေအာင္ဆန္းက သူ႔ကိုမယုံပါ။ သခင္သန္းထြန္း၏ ပါတီတြင္း မိမိကုိယ္ကို
ေ၀ဖန္ေရးစာတမ္းတြင္ သူ႔အမွားႀကီး ႏွစ္ခုကို ဖြင့္ေျပာဖူးပါသည္။ ဦးဘေဖကို ဖဆပလ ထဲကို သြင္းမိသည့္အမွား (ဗိုလ္ေအာင္ဆန္းက ဒီအေခ်ာင္သမားႀကီးကို ဖဆပလထဲထည့္လို႔ ေကာင္းပါ့မလားဟု ဇေ၀ဇ၀ါျဖစ္ေနသည္) ႏွင့္ ဗိုလ္ေန၀င္းကို ျပင္းျပင္းထန္ထန္ အေရးယူမည္လုပ္ေသာအခါ ၀င္၍ဗိုလ္ေန၀င္းကို ကာကြယ္ေပးခဲ့မိသည့္အမွားဟု တင္ျပပါသည္။ အဂၤလိပ္ျပန္ေရာက္လွ်င္ စစ္တရားခံျဖစ္ေတာ့မည္ထင္ၿပီး ေၾကာက္ေနေသာ ဗိုလ္ေန၀င္းသည္ ဗစိန္၊ ထြန္းအုပ္တို႔ ႏွင့္ လမ္းခြဲလိုက္ႏိုင္ပါသည္။
(ဗိုလ္ေအာင္ႀကီးသည္ ဗိုလ္ေန၀င္းအပၚ သူ႔ေက်းဇူးရွိဖူးသည္ကို ခဏခဏေျပာသျဖင့္ ဗိုလ္ေန၀င္း မၾကည္ပါ။ အေျခခိုင္ေသာအခါ ဗိုလ္ေအာင္ႀကီးကို ကန္ထုတ္ပါသည္။ )

အတိုခ်ဴပ္ေသာ္ ဗိုလ္ေန၀င္းသည္ လက္၀ဲ အုပ္စုအတြင္းသို႔ ေလ်ာ့ရိေလ်ာ့ရဲ ဖြဲ႔စည္းထားေသာ ဆိုရွယ္လစ္ပါတီမွ တဆင့္ ေရာက္ပါသည္။ ဥာဏ္ႀကီးရွင္ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္း၏ စီမံကိန္းျဖင့္ ဦးသိန္းေဖ(ျမင့္)က လက္၀ဲညီညြတ္ေရး လုပ္ရာတြင္ ဥကၠဌျဖစ္လာပါသည္။ (ဗိုလ္ရန္ေအာင္ တို႔ကို ေထာင္မွလြတ္၍ လက္၀ဲညီညြတ္ေရး တမန္ေတာ္ အျဖစ္ ေတာထဲသြားေစပါသည္။ ျပည္ထဲေရး၀န္ႀကီး အမိန္႔မပါဘဲ ဤသို႔ မလုပ္ႏုိင္ပါ။ ဤအေထာက္အထားအရ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္း စီမံကိန္းျဖစ္ေၾကာင္း သိသာပါသည္။ )

၁၉၄၄ က ဗိုလ္ေမာင္ေမာင္၊ ဗိုလ္ေအာင္ႀကီး စီမံကိန္းေၾကာင့္ လက္၀ဲျဖစ္လာေသာ ဗိုလ္ေန၀င္းသည္ ၁၉၄၈ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္း စီမံကိန္းျဖင့္ လက္၀ဲညီညြတ္ေရး ဥကၠဌျဖစ္လာပါသည္။ ဗိုလ္ေန၀င္းသည္ ထုိစဥ္က ႏိုင္ငံေရးအာဏာကို မေမွ်ာ္မွန္း၀ံ့ပါ။ ကာကြယ္ေရး၀န္ႀကီး ေနရာမွ်သာ မွန္းပါသည္။ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းတို႔ကသာ ႏိုင္ငံေရးအာဏာရေရးကို မွန္းပါသည္။ ဦးႏု၏ တာေတစေနသား ႏွင့္ ဦးသိန္းေဖ(ျမင့္) ၏ ေက်ာ္ၿငိမ္းစီမံကိန္း အျပည့္အစုံကိုေတြ႔ရပါမည္။ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းသည္ ဦးႏု၏ ေပ်ာ့ကြက္ ႏွင့္ ဦးသိန္းေဖ(ျမင့္)၏ ပရမ္းပတာလုပ္ဟန္ကို အသုံးခ်၍ ဗိုလ္ေန၀င္းကို ကာကြယ္ေရး၀န္ႀကီးျဖစ္ေအာင္လုပ္ေပးႏိုင္ခဲ့ပါသည္။

သို႔ေသာ္ လြယ္လြယ္ေတာ့မဟုတ္ပါ။ ဗိုလ္ေဇယ် ေတာခိုရပါသည္။ (ဗိုလ္)ဦးတင္ထြဋ္ လုပ္ႀကံခံရပါသည္။ (ဦးတင္ထြဋ္မွာ ႏိုင္ငံျခားေရး
၀န္ႀကီးအျဖစ္မွ ႏုတ္ထြက္ၿပီး စစ္ဗိုလ္လုပ္ေနသူ ျဖစ္ပါသည္။ အပူတျပင္း လိုေနေသာ စစ္လက္နက္မ်ား (အဂၤလိပ္လက္နက္) အိႏၵိယ ထံမွရေအာင္ လုပ္ေပးႏိုင္မည့္သူ ျဖစ္ပါသည္။ သူသည္ ကာကြယ္ေရး၀န္ႀကီးလုပ္ႏိုင္သူျဖစ္၍ ရွင္းပစ္ရသည္။)

ဗိုလ္ေန၀င္းကို စစ္တပ္အာဏာကိုင္ထားႏိုင္သူျဖစ္ေအာင္ ဆိုရွယ္လစ္မ်ား ၀ိုင္း၍ ပင့္တင္ေပးလိုက္ႏိုင္ပါၿပီ။

ဆက္ဆံေရးအလယ္။ ဖဆပလ ႏွစ္ျခမ္းကြဲသည္မွ စပါသည္။ `ႏိုင္ငံေရး အာဏာ´ သန္႔ရွင္းယူမလား- တည္ျမဲယူမလား- ျပႆနာ ေပၚပါသည္။

အစပိုင္းက `ႏိုင္ငံေရး အာဏာျပႆနာ´ မွာ အဓိကအားျဖင့္ ဖဆပလႏွင့္ ကြန္ျမဴနစ္တို႔၏ အားၿပိဳင္ပြဲျဖစ္ခဲ့သည္။ ၁၉၅၈ တြင္ ဖဆပလ ကြဲေသာအခါ `သန္႔ရွင္း´ `တည္ျမဲ´ အားၿပိဳင္ပြဲ အျဖစ္ ေျပာင္းသြားပါသည္။ ဦးႏု၏ `သန္႔ရွင္း´က ေျမေပၚကြန္ျမဴနစ္ဟုဆိုေသာ
`ပမညတ´ အားကိုယူၿပီး `ႏိုင္ငံေရးအာဏာ´လက္မလြတ္ေအာင္လုပ္ပါသည္။

`တည္ျမဲ´တို႔ ေဆြ႔ေဆြ႔ခုန္ မခံမရပ္ႏိုင္ ျဖစ္ၾကပါသည္။ `ဦးေက်ာ္ၿငိမ္း စီမံကိန္းႀကီး´ ေရစုန္ေမ်ာေတာ့မည္ကို စိုးရိမ္လာပါသည္။ ကာကြယ္ေရး၀န္ႀကီးအာဏာျဖင့္ တပ္တြင္းအင္အား စုစည္းမိၿပီျဖစ္ေသာ စစ္ဦးစီးခ်ဴပ္ ဗိုလ္ေန၀င္းကို `ႏိုင္ငံေရး အာဏာ´အရယူ ခိုင္းပါသည္။ ေန၀င္း အိမ္ေစာင့္အစိုးရ ေပၚပါသည္။ ဗိုလ္ေန၀င္း၏ေလာဘကို တဆင့္တက္ေအာင္ လုပ္ေပးသူမ်ားမွာ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းတို႔ပင္ ျဖစ္ပါသည္။ တည္ျမဲက ႏိုင္ငံေရးအာဏာ မရလွ်င္ တည္ျမဲဂိုဏ္းသား ဗိုလ္ေန၀င္း အာဏာရလွ်င္ ေက်နပ္ၿပီဟု ေျဗာင္ပင္ ေႂကြးေၾကာ္ၾကပါသည္။ ဗိုလ္ေန၀င္းကား `အိမ္ေစာင့္အစိုးရ´ ေခတ္တြင္ `ႏိုင္ငံေရးအာဏာ´ အရသာ ေတြ႔သြားေခ်ၿပီ။ တိုင္းျပည္၏ ကံၾကမၼာကို အဆိုးဆုံးဘက္သို႔ လွည့္ေစေတာ့မည္။ ဖြတ္တေကာင္ ျမစ္ထဲဆင္းမိၿပီး မိေခ်ာင္းျဖစ္သည့္ကာလမွာ ၁၉၅၈ ခုႏွစ္ျဖစ္သည္။

အိမ္ေစာင့္အစိုးရက ဗကပ ေခ်မွဳန္းေရး ေဇာက္ခ်လုပ္သည္။ သူတို႔က ေျမေပၚ ကြန္ျမဴနစ္ဟု ေခၚေသာ ပမညတကို ဖိႏွိပ္သည္။ ပမညတကား နာလန္မထူေတာ့ပါ။ ဗကပသည္လည္း ထုိကာလတြင္ ရန္သူ႔လက္ခ်က္ျဖင့္ အထိနာဆုံးကာလျဖစ္ပါသည္။

`ၿမိဳ႕ေပၚမွာ ကြန္ျမဴနစ္ရွားလို႔ ေတာထဲသြား ပင့္ခိုင္းေနတာ မဟုတ္ဘူး၊ လက္နက္ခ်မယ္မေျပာရင္ သတ္ပစ္ခဲ့´ ဟု တရား၀င္ အမိန္႔ထုတ္ၿပီး ေခ်မွဳန္းပါသည္။ ဗိုလ္သိန္း၊ ဗိုလ္အာဠာ၀က တို႔ကို အရွင္မိၿပီးမွ သတ္ပါသည္။

KNU ကိုေတာ့ ဗကပ ေခ်မွဳန္းေရး အတြက္ ဆြဲေဆာင္ပါသည္။ ဗိုလ္ေအာင္ႀကီးတို႔ KNU ႏွင့္ (၃) ႀကိမ္ လွ်ဳိ႕၀ွက္ ေဆြးေႏြးပါသည္။ ၁၉၄၈ က ဗကပကို `အစိုးရ၏ ကရင္တပ္ရင္း´မ်ားျဖင့္ ေခ်မွဳန္းေရးလုပ္ခဲ့သလို ၁၉၅၈ တြင္ KNU အကူအညီျဖင့္ တမ်ဳိးတဖုံလုပ္လိုျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

ပမညတ နာလန္မထူေတာ့ျခင္းမွာ ေန၀င္းေပၚလစီေၾကာင့္ျဖစ္ပါသည္။ ျပတ္သားသူကို ေခ်မွုန္း (ကိုကိုးကြ်န္းပို႔သည္။) မျပတ္သားသူ သိမ္းသြင္း (သူတို႔ အဖမ္းမခံရပါ။ ေနာင္တြင္ မဆလကို အလုပ္အေကြ်းျပဳသူမ်ား ျဖစ္လာသည္။)

၁၉၆၂ ခုႏွစ္တြင္ `ႏိုင္ငံေရး အာဏာ´ ျပႆနာေၾကာင့္ ထိပ္တုိက္ေတြ႔မွဳ အသစ္ျဖစ္လာပါသည္။ ဤတခ်ီတြင္ ထိပ္တိုက္ေတြ႔သူမ်ားမွာ ပထစ ႏွင့္ ဖက္ဒရယ္မူ လက္ခံသူမ်ားက တဖက္ ေန၀င္းစစ္အုပ္စုက တဖက္ျဖစ္ပါသည္။

(၁၉၆၂၊ မတ္လ ၂ ရက္) မွာ ေန၀င္းစစ္အုပ္စု ေမြးဖြားလာသည့္ တိုင္းျပည္အတြက္ မေကာင္းဆိုး၀ါးေန႔ ျဖစ္ပါသည္။

ဆိုရွယ္လစ္ပါတီမွာ ၁၉၆၀ ခုႏွစ္ ေရြးေကာက္ပြဲတြင္ မရွဴမလွ ရွဴံးခဲ့ပါၿပီ။ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းမွာ အမတ္အျဖစ္ပင္ အေရြးမခံရပါ။ ေန၀င္းသည္ အမွီသစ္ရွာပါသည္။ ဦးႏုကို ေတြ႔ပါသည္။ ဦးႏု ႏွင့္ ေပါင္းၿပီး ဆိုရွယ္လစ္ ထိပ္သီး ဗိုလ္အားလုံးကို ေန၀င္းက တပ္မွ ထုတ္ပါသည္။ သံအမတ္၊ စစ္သံမွဴးခန္႔၍ ျပည္ပ ပို႔ပါသည္။ (ႏိုင္ငံေရးအာဏာမျမဲခင္က လုပ္နည္းပါ။ အာဏာျမဲေတာ့ တပ္မွထုတ္သူကို ေထာင္ထဲပို႔ ပါသည္။)

ဆိုရွယ္လစ္အုပ္စုမွ ေန၀င္းစစ္အုပ္စုသို႔ အလွည့္အေျပာင္း

ဆိုရွယ္လစ္ဗိုလ္မ်ားကို တပ္မွထုတ္ရသည္မွာ မလြယ္ပါ။ ဗိုလ္ေအာင္ႀကီး သစၥာေဖာက္မွဳ ႏွင့္ ဦးႏုကို အယုံသြင္းႏိုင္မွု ေၾကာင့္ လုပ္ႏိုင္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

ဗိုလ္ေန၀င္း၏ လုပ္ဟန္မွာ တခုကို ထုိးႏွက္ဖို႔ တခုကိုကပ္ျခင္း ျဖစ္သည္။ သူ႔တြင္ ကိုယ္ပိုင္ ႏိုင္ငံေရးၾသဇာ မရွိမွန္း၊ ပုဂၢလိကစရိုက္ မေကာင္းမွန္း သူကိုယ္တိုင္ သိပါသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ပင္ အမွီရွာရသည္။ ဆိုရွယ္လစ္ဗိုလ္မ်ားကို ျဖဳတ္စဥ္ ဦးႏုကို မွီရသည္။

ဦးႏုကို မည္မွ်ကပ္၍ ပလီခဲ့သနည္း ဆိုသည္ကို အတိအက်မသိပါ။ သို႔ေသာ္ ဦးႏုကို အယုံသြင္းႏိုင္ခဲ့သည္မွာ ေသခ်ာသည္။ ၁၉၆၂၊ မတ္လ ၂ ရက္ ညက အဖမ္းခံေနရေသာ ဦးႏုက ဗိုလ္ေန၀င္းအတြက္ ပူပင္ခဲ့ရရွာသည္။ ဗိုလ္ေန၀င္းကိုပါ ဆိုရွယ္လစ္စစ္အုပ္စုက ဖမ္းထား ၿပီဟု ထင္ခဲ့ရွာသည္။

ပထစမ်ား `၁၉၆၀ ေရြးေကာက္ပြဲ´ ေအာင္ပြဲရေသာအခါ ၀န္းႀကီးခ်ဴပ္ဦးႏု၏ အိမ္အတြင္း မ႑ပ္ႀကီးထုိးၿပီး ေအာင္ပြဲခံၾကသည္။ တဦးၿပီး တဦးထၿပီး ဆိုရွယ္လစ္ စစ္ဗိုလ္မ်ား၏ ဘက္လိုက္မွဳကို စြဲခ်က္တင္ၾကသည္။ ဆိုရွယ္လစ္စစ္ဗိုလ္မ်ား ဦးစီးသည့္ တပ္မေတာ္ကို အဓိကရန္သူ ဟု ေၾကညာၾကသည္။ (ဤသို႔ေျပာေနၾကသည္ကို ဦးႏုက သူမၾကားပါ၊ မသိပါဟု ေျဗာင္လိမ္သည္။ အသံခ်ဲ႕စက္ျဖင့္ ေအာ္ေနၿပီး သတင္းစာေတြထဲ ပါေနသည္ကို မုခ်သူသိရမည္။)

ဗိုလ္ေန၀င္းအတြက္ေတာ့ ဆိုရွယ္လစ္ပါတီကို သစၥာေဖာက္ရမည့္ အခ်ိန္ေကာင္းမွန္းသိသြားပါသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဆိုရွယ္လစ္ စစ္ဗိုလ္မ်ားကို အစုလိုက္ ထုတ္ပစ္လိုက္သည္။ ဗိုလ္တေယာက္က ေန၀င္းကို ငိုယုိေတာင္းပန္သည္ဟု ၾကားရသည္။ ေန၀င္း၏ စရိုက္သည္ လူမိုက္ဂိုဏ္း ဂိုဏ္းခ်ဴပ္၏ စရိုက္ျဖစ္သည္။ ရက္စက္စရာရွိလွ်င္ သူမတူေအာင္ရက္စက္သည္။ ကတိကို လြယ္လြယ္ေပးၿပီး လြယ္လြယ္ဖ်က္သည္။ စကားကို ေတာင္စဥ္ေရမရေျပာၿပီး လူေတြကို လွည့္စားသည္။ ဆိုခဲေစျမဲေစမဟုတ္။

၁၉၆၂ တြင္ ႏိုင္ငံေရးအာဏာကို ရလိုက္ေသာ္လည္း ႏိုင္ငံေရးတည္ၿငိမ္မွဳ မရွိပါ။ ဦးႏု ႏွင့္ အေပါင္းအပါမ်ားကို ေထာင္ထဲထည့္ထား ႏိုင္ေသာ္လည္း ဦးဗေဆြ၊ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းတို႔ကို ၿငိမ္ေအာင္ မလုပ္ႏိုင္ေသးပါ။ ေက်ာင္းသားမ်ား `ဗကသ´ ကလည္း ၇ ရက္ဇူလိုင္တြင္ အားစမ္းခဲ့သည္။ အၾကမ္းဖက္ႏွိမ္နင္းႏိုင္ေသာ္လည္း စစ္အုပ္စု ေသြးလန္႔ေနသည္။ (ယခုအထိ တရားခံလြဲခ်ေနသည္ကို ၾကည့္ပါ။)

ေက်ာင္းသားမ်ားသည္ အေျခခံအားျဖင့္ လက္၀ဲအင္အားစုမ်ားျဖစ္ရာ သူတို႔ကို ေခြ်းသိပ္ဖို႔လိုသည္။ လက္ယာအင္အားစု ဗေဆြ၊ ေက်ာ္ၿငိမ္း တို႔ကို ေထာင္ထဲပို႔ရန္လိုသည္။ မိမိ အနီးမွ နံပါတ္ (၂) ဗိုလ္ေအာင္ႀကီးကလည္း ဦးဗေဆြတို႔ ႏွင့္ ေျခရွဳပ္ေနသည္။ ဆိုရွယ္လစ္ ဗိုလ္ေဟာင္းမ်ားလည္း ႏိုင္ငံျခားေရာက္၊ ႏိုင္ငံျခားအဆက္အသြယ္ရွိေနသည္။ စိတ္မခ်ရ။ ေမာင္ေမာင္၊ ေအာင္ႀကီး ဆိုရွယ္လစ္စစ္အုပ္စု ျပန္ေပၚႏိုင္သည္။

ၿမီရွင္ ဂ်ပန္ကလည္း စစ္တပ္က အာဏာ ေရရွည္သိမ္းမထားရန္ တိုက္တြန္း ေနသည္။ အိမ္နီးခ်င္း တရုတ္ျပည္ကလည္း ျပည္တြင္းစစ္ ရပ္စဲေရး၊ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးတည္ေဆာက္ဖို႔ ဗကပ ႏွင့္ ေစ့စပ္ေဆြးေႏြးရန္တိုက္တြန္းေနသည္။

ဤသို႔ျဖင့္ အႀကံသမားေန၀င္းသည္ လက္၀ဲႏွင့္ေပါင္းၿပီး လက္ယာကို ထုိးႏွက္ရန္ `ေစ့စပ္ပြဲေဆြးေႏြးပြဲ´ လုပ္ခဲ့ပါသည္။

ဗကပ ႏွင့္ ေဆြးေႏြးပြဲလုပ္ရန္ အပူတျပင္း လိုအပ္ေနသျဖင့္ (ဒါမွ ဗေဆြ၊ ေက်ာ္ၿငိမ္း နဲ႔ အေပါင္းအပါေတြ ေထာင္ထဲထည့္ႏိုင္မယ္) အေလွ်ာ့ေပးမွဳမ်ား လုပ္ပါသည္။ သူ႔အသံလႊင့္ဖိတ္ေခၚခ်က္ကိုပင္တည္းျဖတ္ခြင့္ ေပးပါသည္။ တရုတ္ျပည္ေရာက္ ေခါင္းေဆာင္မ်ားကို ျပန္လာခြင့္ေပးပါသည္။ ဗိုလ္ေဇယ်၊ သခင္ဗသိန္းတင္တို႔ႏွင့္ ႏွစ္ကိုယ္ၾကား စကားမ်ားေျပာပါသည္။ သခင္သန္းထြန္း ႏွင့္ `ယုံၾကည္မွဳ တည္ေဆာက္´ ပါသည္။

ေဆြးေႏြးပြဲ ေအာင္ျမင္၍ ဗကပ သာ ရန္ကုန္ေရာက္လာလွ်င္ သူတို႔ ထူေထာင္သည့္ မဆလပါတီကို လြဲအပ္ေပးေတာ့ မေယာင္ေယာင္၊ သူက တပ္သို႔ျပန္ၿပီး ႏိုင္ငံေရးထဲ ၀င္မစြက္ေတာ့ မေယာင္ေယာင္ေျပာ၍ မွာပါသည္။ ( သခင္သန္းထြန္း၏ ၂၀၊၈၊၆၃ ရက္စြဲပါ
ေန၀င္းထံေပးစာၾကည့္)

သခင္သန္းထြန္းသည္ ဦးသိန္းေဖျမင့္လို ေျပာတိုင္းယုံသူမဟုတ္ပါ။ လက္ေတြ႔ႏိုင္ငံေရးတြင္ ကြ်မ္းက်င္သူျဖစ္ပါသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေျခလွမ္းေပါင္း ေျမာက္ျမားစြာလွမ္းၿပီး ေန၀င္းကို အကဲစမ္းပါသည္။ ရဲေဘာ္ေဌးေခါင္းေဆာင္သည့္ ပဏာမကိုယ္စားလွယ္အဖြဲ႕ လႊတ္ပါသည္။

ဗိုလ္ေန၀င္းသည္ သူေထာင္ထဲထည့္ခ်င္ေသာသူမ်ားကို ထည့္ႏိုင္ၿပီး တုိင္းျပည္တခုလုံးကိုလည္း `ၿငိမ္းခ်မ္းေရး´ `လွည့္ကြက္ျဖင့္´ ဖမ္းစားထားႏိုင္သျဖင့္ ေပၚလစီခ်က္ခ်င္းေျပာင္းကာ ေစ့စပ္ေဆြးေႏြးပဲြကို ဖ်က္ လက္၀ဲအင္အားစုမ်ားကို ဖမ္းလုပ္ပါသည္။ `ငါးမရလည္း ေရခ်ဳိးျပန္မယ္´ ဟု သေဘာထားကာ ေစံစပ္ေရးလုပ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ဗေဆြ၊ ေက်ာ္ၿငိမ္း နဲ႔ အေပါင္းအပါမ်ား ေထာင္ထဲထည့္ၿပီးၿပီျဖစ္၍ ေရခ်ဳိးၿပီးၿပီ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေစ့စပ္ေဆြးေႏြးပြဲကို ဖ်က္ပါသည္။

ေန၀င္စစ္အုပ္စု လုပ္ဟန္သည္ လွည့္ကြက္လုပ္ အခ်ိန္ဆြဲေရး၊ အဆင္ေျပသလိုစခန္းသြားေရးျဖစ္ပါသည္။ ဗိုလ္ေန၀င္း၏ တပည့္သားေျမးမ်ားလည္း ဤအတိုင္းပင္လုပ္ေနပါသည္။

သူတို႔ကား ျပည္ခ်စ္ႏိုင္ငံေရး သမားမ်ားမဟုတ္ပါ။ ႏိုင္ငံေရးအာဏာကို တပ္မက္ေသာ စစ္ဗိုလ္မ်ားသာျဖစ္ပါသည္။

ႏိုင္ငံေရးသမားကြဲလွ်င္လူထုေထာက္ခံမွဳရရန္ ႏိုင္ငံေရးအရ အျပန္အလွန္ စြဲခ်က္တင္ၾကပါသည္။ (၁၉၄၆ ဖဆပလ ကြန္ျမဴနစ္ အကြဲ ႏွင့္ ၁၉၅၈ ဖဆပလ အကြဲကို ၾကည့္)

အာဏာသိမ္းစစ္ဗိုလ္မ်ားကြဲလွ်င္ အျပန္အလွန္စြဲခ်က္မတင္ပါ။ ပုတ္သင္ဥေပၚမည္ စိုးၾကပါသည္။ ႏိုင္ငံေရးအရ ကြဲျခင္းမဟုတ္၍ ေျပာစရာလည္း မရွိပါ။ ေျပာဖုိ႔လိုသည္လည္း မထင္ပါ။ သူတို႔သည္ လူထုထံမွ မဲေတာင္းမည့္သူမ်ားမဟုတ္၍ လူထုကို ရွင္းလင္းတင္ျပေနစရာမလုိဟု သေဘာထားပါသည္။ လူထုဆိုသည္မွာ အာဏာျဖင့္ ၿငိမ္-၀ပ္-ပိ-ျပား ေအာင္လုပ္ထားရမည့္ သူမ်ား ဟု သာ ယူဆၾကပါသည္။

သူတို႔သည္ ႏိုင္ငံေရးအာဏာကို သိမ္းခဲ့သည့္ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္တြင္ လူထုအုံႂကြစ အခါက အၾကမ္းဖက္ႏွိမ္နင္းခဲ့သည္။ ႏွိမ္မရဘဲ လူထုႏွင့္ မ်ဳိးခ်စ္ျပည္ခ်စ္တပ္မေတာ္သားမ်ား ပူးေပါင္းမိမလိုျဖစ္သြားသည္။ ဤကိစၥတြင္ မ်ဳိးခ်စ္တပ္မွဴးေဟာင္းမ်ား၏ အခန္း အေရးပါသည္။

သူတို႔သည္ ဗိုလ္ေအာင္ဆန္းလို ႏိုင္ငံေရးသမားမွ စစ္ဗိုလ္ျဖစ္လာသူမ်ား န၀တ-နအဖ စစ္အုပ္စုတြင္ မရွိပါ။ ေန၀င္းက ႏိုင္ငံေရးစစ္ဗိုလ္ကို အျပတ္ရွင္းထားၿပီးျဖစ္သည္။ ေၾကးစားစစ္ဗိုလ္မ်ားကို မ်ဳိးဆက္သစ္အျဖစ္ေရြးၿပီး စစ္တပ္အာဏာအပ္ခဲ့ၿပီး ျဖစ္ပါသည္။

န၀တ-နအဖသည္ ေန၀င္းစစ္ အုပ္စု ပထမေခတ္ကလို ႏိုင္ငံေရးကစားရန္ မလိုပါ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ တိုင္းေရးျပည္ေရး၊ ႏိုင္ငံေရး စကားမေျပာပါ။ (ၿငိမ္းအဖြဲ႔ မ်ားကို တို႔ႏိုင္ငံေရးသမားမဟုတ္ဘူး၊ ႏိုင္ငံေရးစကားလာမေျပာနဲ႔၊ ႏိုင္ငံေရးအစိုးရျဖစ္မွ ေျပာၾကဟု အၿမဲတမ္း ႏွဳတ္ပိတ္ပစ္ေလ့ရွိပါသည္။)

သူတို႔အေလးထားသည္မွာ `ႏိုင္ငံေရးအာဏာျပႆနာ´ ျဖစ္ပါသည္။ `ႏိုင္ငံေရးအာဏာ´အတြက္ပင္ ဒီခ်ဴပ္ႏွင့္ စကားေျပာေနျခင္းပင္ ျဖစ္ပါသည္။`ႏိုင္ငံေရးအာဏာ´တြင္ ဒီခ်ဴပ္ ႏွင့္ နအဖ `ႏိုင္ငံေရးအာဏာ´ကို မည္သူက ကိုင္တြယ္မလဲဆိုေသာ ျပႆနာကို မရွင္းႏိုင္သမွ် ဘာမွျဖစ္ေျမာက္မည္ မဟုတ္ပါ။

ဗိုလ္ေန၀င္းသည္ အာဏာပိုင္ရွင္ အစစ္အမွန္သည္ ျပည္သူလူထုျဖစ္သည္ဟု ေျပာ၀ံ့ပါသည္။ ေနာက္မွ လုပ္ခ်င္ရာ လုပ္ပါသည္။ သူလည္း တခါက ႏိုင္ငံေရးသမားစစ္ဗိုလ္ျဖစ္ခဲ့ေသာေၾကာင့္ပါ။

ယခု `ေၾကးစားစစ္အုပ္စု´ မွ ဤသုိ႔ပင္ မေျပာ၀ံ့ပါ။ သူတို႔က ပို၍လက္ေတြ႔က်ပါသည္။ သူတို႔ေရးထားေသာ အေျခခံဥပေဒကို ဒီခ်ဴပ္သို႔ အတင္းထုိးေပးေနပါသည္။ ဒီခ်ဴပ္ ႏွင့္ နအဖ အၾကားမွ ျပႆနာမွာ ယုံၾကည္မွဳတည္ေဆာက္ေရး ျပႆနာ မဟုတ္ပါ။ `ႏိုင္ငံေရး အာဏာ ျပႆနာ´ (အေျခခံဥပေဒ ဘယ္သူဆြဲမလဲ ဘယ္လိုဆြဲမလဲ ျပႆနာ) ျဖစ္ပါသည္။ လက္ေတြ႔ အာဏာကိုင္ထားသူ က အဓိကလား- မဲဆႏၵအရ၊ တရားဥပေဒအရ အာဏာပိုင္ခြင့္ရသူက အဓိကလား- ဆိုေသာ ျပႆနာ ျဖစ္ပါသည္။

ဒီခ်ဴပ္ဆုံးျဖတ္ခ်က္ (၇)ခ်က္မွာ ေတာင္းဆိုခ်က္ခ်ည္းျဖစ္ပါသည္။ ေတာင္းေနရသူသည္ အာဏာပိုင္ မဟုတ္ပါ။

၂၅ ရာခိုင္ႏွဳန္း ဒီေလာက္လိုခ်င္လွတာ ေပးလိုက္ပါဟု ေျပာသူမ်ားသည္ `ႏိုင္ငံေရးအာဏာ´သေဘာ နားမလည္သူမ်ား ျဖစ္ပါသည္။

စစ္အုပ္ခ်ဴပ္ေရးမွ ဒိုင္အာခီ -၉၁ ဌာန အုပ္ခ်ဴပ္ေရးသုိ႔ တဆင့္ခ်င္းသြားေသာ ႏွစ္ (၅၀)ေက်ာ္ အဂၤလိပ္ လုပ္ခဲ့သည့္နည္းကုိ `ေၾကးစားစစ္အုပ္စု´ လုပ္ေနျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ၉၁ ဌာန အုပ္ခ်ဴပ္ေရးတြင္ ၂၅ ရာခိုင္ႏွဳန္းကို အဂၤလိပ္က မယူပါ။ အမတ္ေနရာအားလုံး ၁၃၂ မွာ ကုလား အမတ္(၈)၊ အဂၤလိပ္အမတ္(၃) နဲ႔ အဂၤလိပ္ကျပား (၂)ေယာက္ကိုပဲ အပိုင္ယူထားသည္။ ထုိအမာခံအမတ္မ်ား ႏွင့္ လႊတ္ေတာ္ကို ခ်ယ္လွယ္သြားပါသည္။ ၁၉၃၈ မွ ၁၉၄၁ အထိ သုံးေလးႏွစ္အတြင္း အစိုးရအဖြဲ႔ (၃)ဖြဲ႕ေျပာင္းေစခဲ့ပါသည္။ (ေဒါက္တာ ဗေမာ္၊ သယာ၀တီဦးပု၊ ဂဠဳန္ဦးေစာ) ဘုရင္ခံက ဗီတို ကိုင္ထားပါသည္။ ယခုစစ္အုပ္စုက ဗီတို အာဏာယူထားပါသည္။

ဗကပ က `အာဏာျပႆနာကို´ လြယ္လြယ္မစဥ္းစားပါ။ ဗိုလ္ (ေဒါက္တာ) ေမာင္ေမာင္ အခ်ိန္ဆြဲေနစဥ္က စစ္အုပ္စုက စစ္ေရးျပင္ဆင္မွဳမ်ား က်ိတ္ၿပီးလုပ္ေနသည္ကို ဗကပ ကိုယ့္နည္းႏွင့္ကိုယ္ သိေနခဲ့ပါသည္။ ဗိုလ္ (ေဒါက္တာ) ေမာင္ေမာင္ေျပာတာ လက္ခံလိုက္ရင္ အေကာင္းသားဟု တစ္ခ်ဳိ႕ေျပာေနသံၾကားရပါသည္။ နအဖ ေပးသေလာက္ ႏွင့္ တင္းတိမ္လိုေသာသူမ်ားထံမွ အာေဘာ္ျဖစ္ပါသည္။

နအဖ အခ်ိန္ဆြဲေနပါသည္။ တဖက္က စစ္တပ္ကို ျပင္ေနပါသည္။ အေကာင္းဘက္ျဖစ္ႏိုင္သလုိ အဆုိးဘက္သို႔ သြားႏိုင္ပါသည္။

`ႏိုင္ငံေရးအာဏာ´ျပႆနာ မေျပလည္သမွ် ဘာကိုမွ စိတ္ခ်၍မရပါ။ `ႏိုင္ငံေရးအာဏာ´ ျပႆနာ ေျပလည္ဖုိ႔

(၁) စစ္အုပ္စု (နအဖ)ကို ဖ်က္သိမ္းရမည္။ ေနာက္ထပ္ `န´ တလုံး (န၀တ၊ နအဖ အၿပီးတြင္ ႏိုင္ငံေတာ္ျဖင့္စေသာ အဖြဲ႕တဖြဲ႔) မလိုေတာ့ပါ။

(၂) စစ္အစိုးရ ဖ်က္ရမည္။ ဒီမိုကေရစီအစိုးရျဖင့္ အစားထုိးရမည္။

(၃) တပ္မေတာ္ကို ျပဳျပင္ရမည္။

ဤသုံးခု မရွိလွ်င္ စိတ္မခ်ရပါ။ ဗိုလ္ေန၀င္းမရွိရုံမွ်ျဖင့္ စစ္အုပ္စု ေပ်ာက္မသြားႏိုင္ပါ။ ျပည္သူမ်ား သတိရွိရမည္ျဖစ္ပါေၾကာင္း။ ။

ဒီခ်ဴပ္ ႏွင့္ နအဖ `ႏိုင္ငံေရးအာဏာ´ကို မည္သူက ကိုင္တြယ္မလဲဆိုေသာ ျပႆနာကို မရွင္းႏိုင္သမွ် ဘာမွျဖစ္ေျမာက္မည္မဟုတ္ပါ။

Myanmar News Agency via AFP/Getty Images

from Mr Balance (www.mrbalance.blogspot.com)

(www.mrbalance.blogspot.com)

၁၉၉၇ ခုႏွစ္မွာ ဗကသမ်ား အဖြဲ႔ခ်ဳပ္မွ တာ၀န္ခံထုတ္ေ၀ခဲ့တဲ့
၁၉၉၆ ဒီဇင္ဘာေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈႏွင့္ ပတ္သတ္၍ ေက်ာင္းသားထုသို႔ အစီရင္ခံခ်က္ကို ဒီေနရာကေန ရယူႏိုင္ပါတယ္။


နိဒါန္းစကားအျဖစ္ ျပင္သစ္ ႏိုင္ငံေရးေတြးေခၚပညာရွင္ ပီ၊ ေဂ် ပရုိဒြန္ ရဲ႕

“ငါတို႔ဒူးေထာက္ေန၍သာ ႀကီးက်ယ္သူေတြ ႀကီးက်ယ္ေနၾကတာပါ။ ငါတို႔ထၾကစို႔”

ဆိုတာနဲ႔ အစခ်ီထားၿပီး

ရွစ္ေလးလံုးအေရးေတာ္ပံုႀကီး၏ ရွစ္ႏွစ္ေျမာက္အေရးေတာ္ပံုကာလ ၁၉၉၆-ဒီဇင္ဘာလတြင္ လက္ရွိ န၀တစစ္ အစိုးရ၏ ပညာေရးစနစ္ကို ရႈတ္ခ်ဆန္႔က်င္သည့္ ေက်ာင္းသားထုအခြင့္အေရးတိုက္ပြဲႀကီး ေပၚေပါက္ခ့ဲေလၿပီ။ ေက်ာင္းသားသမဂၢ ဖြဲ႔စည္းေရးအပါအ၀င္ ပညာေရးလြတ္လပ္ခြင့္မ်ားကို တညီတညာတည္းထုတ္ေဖာ္တင္ျပ ေတာင္းဆိုခ့ဲၾကသည့္ ... ... ...

(cc dacing_star 2007)